Dzień jak wiele w tym tygodniu.....miesiącu....właściwie to nawet półroczu! Kurcze,dopiero teraz się złapałam na tym! Jednak ten czas leci! Uff....a myślałam przez chwilę,że stanął a wraz z nim te wszystkie trudy.......Dobra,ale nie o tym rzecz...

Rzecz w tym,że trzeba zarabiać! I niby to nic strasznego-ba!-normalka! Ale nie wtedy,gdy wychodząc do pracy żegnasz zapłakane oczy dziecka...aż mi serce pęka! Praca,pieniądze,brak czasu! A gdzie to moje wyśnione cudowne życie z córeczką??? Kto mi potem odda te stracone dni???Cholera!!! Szlag trafia!! Teraz Natalka na dżwięk zasuwania płaszcza reaguje opuszczeniem kącików usteczek.....jak długo jeszcze?!

Wychodzę z domu o godzinie 14.00. Wracam-jest 22.30. Masakra! Dobrze,że choć ta jedna godzinka więcej za karmienie została:) I padam z nóg więc lecę pod prysznic i spać....obok mojej córeczki rzecz jasna!!! Bo wtedy wstawać nie trzeba na karmienie:))

Nie smuć się aniołku..........jutro mama ma wolne.....