Tak nazwijmy rzecz po imieniu! Panie kierowco będę ….. rzygać! Jak wspominałam I tr nie przebiegał radośnie. A tak się zdarzyło, że zaplanowaliśmy z mężem i rodzicami wypad w góry, który przypadał dokładnie w czasie moich żołądkowych rewolucji. Głupio nie skorzystać, wpłacona zaliczka, miły pensjonat, taka okazja może się nie powtórzyć. O nie! Nie zrezygnuję z połażenia po górach! Potem już zawsze wyprawy z małą „syreną” w wózeczku i żegnaj ciszo! Do Szklarskiej udaliśmy się pociągiem. Był wrzesień, nie było upałów, w pociągu zajęliśmy przedział blisko toalety i w konsekwencji było to przyjemne 7 godzin jazdy. W górach klimat sprzyjał, na szlakach raczej pusto, cisza, spokój mogłam se zatem „produkować” do woli i bez większego skrępowania znaczyć szlak. Chociaż miałam pewność, że jak zabłądzimy to będzie po czym wracać. Wszystko było super, aż do powrotu. Los chciał, że była niedziela, pociągów jak na lekarstwo i trzeba było wracać autokarem. O zgrozo! Od dzieciństwa średnio wspominałam podróże autobusem! Na wszelki wypadek zawsze miałam woreczek pod ręką, bo ten środek transportu nie był moim faworytem. Ale co zrobić?! Nie ma wyboru! Trzeba zacisnąć zęby, a właściwie żołądek i heja do przodu, a właściwie tylko do Wrocławia, bo potem przesiadka na pociąg . No cóż, to było do przewidzenia. Ledwo ruszyliśmy i się zaczęło. Zapomnij człowieku o takich luksusach jak toaleta. Co tu robić? Twarz zmienia kolory z bladego na zielony, z zielonego na czerwony i tak w koło, pot ścieka z czoła. Nic! Mężowi powiedziałam, że jak coś to niech się do mnie nie przyznaje. Przetarabaniłam się na pierwsze siedzenie obok kierowcy i nieśmiało mu zakomunikowałam : „Panie kierowco! Będę rzygać!” Kochany człowiek, aż zbladł, natychmiast dał po hamulcach, wysadził pierdołę i poczekał aż załatwi swoje sprawy. I tak jeszcze dwa razy! Narobiłam opóźnienia, ale chociaż było wesoło. Pół autobusu omal nie popuściło ze śmiechu, kiedy po raz kolejny usłyszeli: „Panie kierowco, jeszcze dwie minutki”