Życie po stracie......

 Jestem strasznie nerwowa,musze się powstrzymywac aby nie krzyczec na nikogo, co mi jest????

 Ślub przyjaciółki był piekny. Miko został w domku ponieważ rano wstał z katarem i ogólnie mizerny, postanowiliśmy go zostawic z teściami. Poszliśmy sami. Wesele mi się ciągneło nie miłosiernie no bo ile można siedziec i gadac. W sumie zatańczyliśmy może 5-6 kawałków,orkiestra się nie litowała na gościach i wolnych nie było prawie wcale, no ale nie pójde i nie powiem że poproszę serie dla mnie bo jestem w zagrożonej ciąży....

Był taki moment ze zrobiło mi się strasznie smutno, nastała mnie nostalgia, widziałam jak się wszyscy gapili i pewnie szeptali że fajnych mają młodzi przyjaciół którzy wcale się nie bawią.... No cóż dziecko jest dla mnie ważniejsze.

 Plamię cały czas, jutro wesele ja piękę na nie i na nie idziemy. Boże co mam robic. Telefon do przyjaciółki położnej : Renia: przyjedź natychmiast mam dyżur podejdziemy do gabinetu niech cię tu zbadają.

Telefon do męża wracaj szybko z pracy, ja pod prysznic, zbieramy menele i jedziemy z Miko bo z kim go zostawic.

W szpitalu się naczekaliśmy, na korytarzu spotykam moją lekarkę kochaną która mi prowadziła Mikołaja, z troską spytała co się dzieje i biegiem do gabinetu. Weszłam zrobiła mi USG. Na fotel do badania i twierdza że mam nadżerkę :( nic nie wiedziałam. Chwile pogadałyśmy i wyszła ze mną na korytarz do Męża poinformowała nas że ciąża się źle rozwija że dzidziuś malutki ale daje nam 50% szans. Ze mam nadal brac luteinę i wrazie czego się z nią kontaktowac. Z nadzieją jedziemy do domku smutni i pełni obaw ale opełni nadziei że będzie dobrze. Wróciłam do domu skończyłam ciasta, praca zabija u mnie stres i przygotowywałam nas do wesela. Dostałam dyspensę mogę iśc bo nie mam leżec ale się oszczędzac. Mąż już chciał zrezygnowac ale nie mogliśmy zawieśc przyjaciół...

 Z tych nerwów przed wizytą rano okna umyłam , nie mogłam na miejscu usiedziec, rano już nie plamiłam więc może niebęde już musiała tej luteiny brac?

17:00 ide na wizytę, mam byc przed 18. W poczekalni pielęgniarka wypisała kartę i kazała czekac bo inne pacjentki też czekają, na poczekalni z wrazeń zrobiło mi się słabo. W końcu po 18 weszłam. Lekarz przeprowadził ze mną krótki wywiad i zaprosził na USG, BEZ BADANIA? Dziwna wizyta. Mam zdjęcie termin wyliczył na 2 maja ale według USG 18 maj, powiedziałam mu ze napewno zaszłam 14 sierpnia bo miałam wtedy owulacje no i nasze przeczucia. W końcu stwierdził że mogło się zdarzyc właśnie tak i dlatego dzidziuś jest o wiele mniejszy. Powiedział że mogę odstawic luteinę i rozmawiał ze mną jak z  pierwszoródką co mi wolno a co nie ze za dużo ważę i każe mi przytyc tylko 5 kg a do nastęnej wizyty schudnąc 2. No dobra wiem że mam taki organizm ale wiem że teraz już nie przytyję 30 tak jak z Miko. Na następną wizytę kartę ciąży i wypisy z szpitala,mówię że mam przy sobie a on na to że dziś już nie bo ma inne pacjentki. Zapłaciłam 80 zł i wyszłam z zdjęciem i kołomyją w głowie.

Ale się potwierdziło będzie dzidzia nie posiadamy się z radości, Moja córeczka Michalinka :)

 Plamię prawię cały czas a ja w ciągłym biegu. Miko rozrabia, zamówień mnogo,ślub przyjaciółki w piątek purtel i ciasta na niego do tego obiecałam sałatkę ach przetrwam to i spokojnie później odpoczne. Zadzwoniłam do gina powiedział że mam wybłagac luteinę w aptece a na wizycie dostanę receptę i ją zaniosę. W naszej aptece same Panie więc męża posłałam. Mam załatwił. Będzie dobrze damy radę.

 JEST!!!! JEST !!! Dwie kreseczki rano zrobiłam test z szczęścia żuciłam się mężowi na szyję krzycząc będzie dzidzia i płacząc nieubłagalnie. Mąż kazał się mi uspokoic ale sam miał super humorek. Jak pięknie w domku naszym zamieszka córeczka. Tak odrazu poczułam ze to wyczekana Michalinka. Telefon do gina który przyjmuje w naszym miasteczku prywatnie i umówiona wizyta na 11 września jeszcze tego dnia mam zadzwonic i umówic się na konkretną godzinę bo n ie wie ile będzie miec pacjentek. Ach jak dobrze po wizycie będe spokojniejsza. Wziełam się za pieczenie trzeba to uczcic babeczkami :)

Rodzina obdzwoniona :)

 18- stka siostrzenicy męża, mega się napracowałam. Upiekłam 5 blach ciasta  + tort do tego pojechałam dzień wcześniej i przygotowałam całe jedzenie na grupe 35 osób. W między czasie wyszła sprzeczka rodzinna którą mega przeżyłam.  Siedząc już mega zmęczona przy stole, Pytanie chcesz drinka, ja na to ze nie i głupio się uśmiechnełam ale nie potwierdziłam. Uciekłam do kuchni, gdzie dopadł mnie brat męża z pytaniem czyżby? Nie potwierdziłam skoro sama nie wiedziałam choc moje serce już wiedziało......

 Stoję przed kalendarzem i liczę juz któryś raz, no przecież chodziłam do szkoły liczyc umiem. Umiem? od 26 lipca mineło 34 dni. Miesiączki mam co 28-29-30-31 no góra 32 dni ale nie 34, No dobra spokojnie czyżby nam się w końcy udało 11 miesięcy starań i nagle.... Nie to nie prawda. Dzwonie do przyjaciółki połoznej : Renia : no... ale poczekaj w sumie no ale poczekaj. Rozmowa z mężem poczekajmy zobaczymy ale humorki już super :) Boże jak fajnie ze nas obdarowałeś.