W zasadzie post porusza tematyke kulinarną, ale nie będe go dodawać do kategorii ,,kuchnia", bo nie chcę wkurząć mam, które robią sobie, widząc tytuł, nadzieję na przepis na tanią i smaczną domową kiełbasę.

Będzie ,,niezdrowo". Z tłuszczem zwierzecym w tle i w sposób absolutnie niezbilansowany. Takie własnie posiłki lubi Zoś - tłusto, tłusto, dużo mięsa. Jedyne, co mam na swoją obronę to fakt, że w kiełbasie rzeczywiście było dużo mięsa i że to była taka prawie slowfoodowa kiełbasa. Dobre kiełbasiątko, więc można spozyć razem. Co i tak zawsze czynimy, bo co właściwe jest w moim śniadaniu, czego by dzidziak nie mógł. Nie żywie się kawą i papierosem, słodyczy nie jadam, za kiepskim jedzeniem nie szaleję i tak sobie zawsze tłumaczę. W efekcie Zosia wyrobiła sobie dość oryginalne smaki. Żur, kwaśny barszcz czerwony i kapuśniak to trzy ulubione zupy, ponad wiele rzeczy kocha tez ogórki kiszone (,,guuudek, aaaammmm!!"). Ale nic nie przebije mięcha. Białe, czerwone, ryby, każde. Najlepiej DUZO.

Ale wracając do kiełbachy. Jemy śniadanie. Podrzucam Zosi na blat krzesełka kiełbasę i chlebek. Buzia zadowolona po sam brzeg, oczywiście z blatu znika tylko kiełbasa. Zmieniam taktykę. Kiełbasę wciskam w chlebek i podaję do buzi. Buzia, a jakże, otwiera się niezawodnie, mięso w końcu. Ale co ja widzę? Kiełbaska połknięta, chlebek leci na odległość. No nic, niezrazona, usmarowałam kawałek masłem. Masz - mówię. Dzidziak bierze nieufnie, ogląda. Widać, że co innego by zjadł. No - mówię - zjedz chlebek, dobry, zdrowy. Zoś patrzy i nie dowieierza, w końcu przysuwa kawalątek do buźki. Ogląda raz jeszcze i zlizuje masło. Reszta z powrotem na blat. 

Pytam czemu.

Zoś na to: ,,Kotek, kotek, kotek"

A no tak, kotki tez chleba nie jedzą.