Swego czasu,w latach 90-tych jeździłam na obozy z naszego kościoła.Było wspaniale.W sumie byłam na czterech takich obozach,z których 3 wyjazdy były nad jezioro Mikaszewo w m.Jazy (koło Augustowa).Cudne miejsce,po prostu urocze.A jeszcze bardziej doborowe towarzystwo,a wygłupom nie było końca.Szkdoa,że te czasy nie wrócą,ale...pozostają pamiątki.Zdjęcia,a nawet film.W 1991r.jeden z moich kumpli (obecny mój sąsiad) miał ze sobą kamerę.W ciągu 2 tygodni nagrywał sceny,z których potem powstała 2godzinna pamiątka.Niestety,z czasem płyty dvd wyparły kasety VHS,magnetowidy poszły do lamusa,ale kasety zostały.Tyle,że jak tu obejrzeć mając kasetę,ale nie mając video? Na szczęście jedna z naszych wspólnych kumpelek zgrała ten filmik na płytkę jakiś czas temu , a tydzień temu otrzymaliśmy kopię na płytkach.No i można było wreszcie obejrzeć...

               Dziś udało mi się przysiąść i obejrzeć.Co prawda,momentami musiałam zająć się synkiem,albo zrobić coś innego ale generalnie filmik obejrzałam.I co mogę powiedzieć? To samo co inni : "jak miło powspominać"...

Miło popatrzeć na ludzi sprzed 20 laty (tak,od tamtej pory minęło w lipcu 20 lat!), jak wyglądali,jak się wygłupiali,jakie mieliśmy pomysły.Miło powspominać te chwile spędzone przy ogniskach,śpiew,gitara,pluskanie się w jeziorze,zabawy na plaży,w lesie...I są oczywiście myśli : co się z tymi ludźmi teraz dzieje? No cóż...Wiele z nich widuję co jakiś czas.Na uroczystościach parafialnych,jeśli przyjadą,z niektórymi spotykam się na mieście,jednych rzadziej,drugich częściej.Innych -nie zobaczę już wcale.Jeden z nich zmarł nagle jakieś 3-4 lata temu ,drugi-pisałam o tym,zginął w wypadku samochodowym,nasz nieodżałowany kolega,przyjaciel.Dwa tygodnie temu minęła pierwsza rocznica Jego śmierci.Obaj grali na gitarze,gdy śpiewaliśmy.Szkoda.Ale obaj pozostali w naszej pamięci,w naszych sercach.I to jest właśnie piękne,że chociaż przez chwilę można było na nich popatrzeć oglądając film.Chociaż łezka w oku się zakręciła i powstało pytanie: "Piotrek,dlaczego to własnie Ty?".

      Z niektórymi utrzymuje się też kontakt przez NK, czy facebooka.Czasem wstawią fotki,więc wiem ,kto z kim się pobrał,ile ma dzieci,czasem pogada się przez nktalka czy pocztę....Miło powspominać i popatrzeć,jak nasze dzieci teraz idą w nasze ślady,i jeżdżą też na te obozy,kolonie.Co prawda już inne miejsca,ale równie urocze ,i przeważnie to pewnie dzieci moich znajomych,o czym pewnie się nie wie,bo nie mamy kontaktu,nie znam nazwiska z męża...Mój syn pojechał na taki wyjazd,ale dziś wraca.Wieczorem będzie w domu,więć opowie co i jak.I Ciekawe,czy będzie miło wspominał,tak jak ja dzisiaj wspominam nasze wyjazdy...

                                                **********************

Ale to nie wszystko jeśli chodzi o wspomnienia.

Jest tzw Nasza Klasa,jest tzw facebook.Fajne portale.I tak widzimy ludzi z klasy ,i nie tylko.Ale co jak się człowiek zatęskni i spragniony spotkania?

 Wczoraj odwiedziła mnie koleżanka z klasy,z liceum.Miałyśmy kontakt jako taki przez NK,FB,ale jakiś czas mój synuś niechcący wysłal do niej smsa.Napisałam do niej,i tak narodziła się myśl spotkania...

     Udało nam się.Wczoraj przyjechała z mężem i synkiem.Nie posiedzieli długo,bo  zostawiła pół roczną córeczkę z babcią,ale wystarczyła nam godzinka,by powspominać szkolne czasy,powiedzieć co u kogo słychać itp.Miło było spotkać się po ...18 latach niewidzenia.

        LUBIĘ TAKIE CHWILE. CHWILE PT. WSPOMNIEŃ CZAR...