Niedawno czytałam piękny wpis na blogu naszej blogerki "Mamy_oko "  na temat hospicjum...

Tak się składa,że akurat byłam na czasie hospicjum i śmierci.

Miałam wujka.Piszę miałam,bo właśnie kilka dni temu ,na początku października - zmarł.Był właśnie w hospicjum,jego stan był cięzki.Nie udało się.I nawet niezbyt długo był w tym hospicjum,nie wiem-ale chyba jakieś 2 tygodnie...

Jest mi ciężko.Trudno pogodzić się ze śmiercią bliskich osób.Zwłaszcza tak bliskich.Jak umiera starszy człowiek-prababcia,pradziadek,ktoś około 80-tki,też jest ciężko.No ale miał już swoje lata,przeżył co trzeba i jakoś łatwo to przełknąć.Przynajmniej jak tak myślę.Ale gdy choroba atakuje młodego człowieka,który mógłby jeszcze pożyć ,doczekać wesela swych dorosłych dzieci,wnuków-to już jest gorzej.Mój tata doczekał się wesel mojego,mojego brata,doczekał się czwórki wnuków,jest mu dane się tym cieszyć.Kurczę,a wujkowi się nie udało.Tego sobie moja siostra nie może darować.A taką mieli nadzieję.

Szkoda mi cioci,szkoda mi rodzeństwa ciotecznego-mogę się tylko domyśleć co czują.Ale myślami jestem nonstop z nimi.Szkoda mi taty,bo stracił młodszego brata.Brata,z którym jeździł na ryby,na grzyby,a swego czasu chodzili na mecze.Niestety,to był ich ostatni wspólny wyjazd w sierpniu...

No cóż.Czas leczy rany,na pewno.Narazie staram się trzymać,choć myślami jestem z rodziną.Nie mogę jednak ciągle biadolić-bo mam trójkę dzieci.Starsze-jeszcze może zrozumieją.Ale najmłodszy -z tym gorzej.No bo jak się nie uśmiechnąć ,gdy on się śmieje?