Mój Kochany Maluszku do naszego wielkiego dnia zostało równo 2 miesiące. Jest to jednocześnie jeszcze strasznie długo, a zarazem juz tak blisko. Masz coraz mniej miejsca i dajesz się mocno we znaki moim zebrom. Przestałam się bać przedwczesnego porodu, cały czas mam w głowie , że Ty musisz urodzić się jak nadejdze na to czas i chyba to pozytywne myślenie działa- bo nie dzieje się nic złego z brzuszkiem. Co prawda oceniam to tylko przez moje samopoczucie, ale chyba to też jest ważne. Pod koniec tygodnia czeka nas wizyta kontrolna i wtedy będe miała już większą pewność. Wszystko to co dzieje sie teraz w naszym kraju tłumi moją radość, nie mogę zebrać myśli, wciąz nie wierzę- bo przecież to niemożliwe....taka tragedia uświadamia po raz kolejny jak kruche jest ludzkie życie , jak szybko iskra życia gaśnie, jak łatwo znikamy z tego świata.  Nosząc pod sercem moje kochane dzieciątko mam w głowie tylko jedną myśl...jaka niewyobrażalna tragedia ma teraz miejsce w domach ludzi , którzy zginęli. Pozostały przede wszystkim dzieci, żony , mężowie i rodzice oraz pozostali bliscy. Żadne słowa nie są w stanie opisać żalu i smutku po takiej stracie. Myślę , że najlepsza jest teraz cisza i głęboka refleksja nad sensem życia. Zatrzymajmy się choć na krótką chwilę w tym naszym pędzie. Doceńmy nasze życie i naszych bliskich , bo wszystko traci sens w obliczu tragedii jaką jest śmierć