Kolejna sobota pełna zadań i przeróżnych zajęć( nie zawsze przyjemnych, ale niestety wszystko trzeba jakoś przetrzymać) zaciskam zęby, próbuje nie myśleć, może się uda. W końcu nastał kolejny dzień i znowu można wszystko zaczać jeszcze raz, wciąz wierze , ze jeszcze warto. Z uporem wstaje( choć w głębi serca w ogóle nic bym nie robiła i zatopiła sie bez reszty w użalaniu się nad własnym zyciem) Po raz kolejny zbieram się w sobie i wstaje-robie to dla siebie i dla dziecka- dla niej musze być silna i wciąz trzymam łzy gdzieś głeboko- niech widzi tylko uśmiechniętą i szczęśliwą mamę. Troszkę smutny ten wpis, ale jak tak patrzę na przeszłość , to widzę ile błędów popełniłam , są takie których ciagle załuje, są sprawy wciąz nie zamknięte, nie do końca załatwione, męczy mnie to, bo obiecuje sobie, że w końcu uporam się z duchami przeszłości, ale najgorzej zabrać się do czegoś długo odkładanego, mam nadzieje, ze w tym roku wreszcie osgiągne sukces.