Już mogę o tym powiedzieć głośno, nie płacze, emocje jeszcze są , ale dzis przekonałam się , że mogę i potrafie, a przede wszystkim chce mówić o moim bólu, nieszczęściu  i upokorzeniu jakie mnie spotkało. Odwiedziłam mnie dziś moja bardzo dobra koleżanka, przyjechała z w odwiedziny z innego miasta, więc tym bardziej ucieszyła mnie jej wizyta. Kiedy zapytała co u nas słychać, nie mogłam ukrywać tego, że straciliśmy nasze drugie dziecko. Było mi trudno i nie sądziłam, że tak się przed nią otworzę. Może za dużo było szczegołow, może nie powinnam, ale przyniosło mi to dużą ulgę. Ta rozmowa bardzo mi pomogła, bo już wiem, że będzie dobrze. Zwłaszcza kiedy koleżanka zapytała mnie kiedy możemy znowu próbować , a ja  szybko odpowiedziałam, ze za 4 miesiące i uswiadomiłam sobie tym samym, ze już dopuszczam myśl o kolejnej ciąży. Iskierka nadziei tli się powoli gdzieś na dnie mojego serca, ale nie gaśnie i może rozpali się na tyle by znowu zostać mamą