Pierwszy wpis...nie sądziłam że dam się namówić na bloga...dojrzewałam do tego spacerując samotnie z synkiem, mieszkając w bądź co bądź...obcym mi mieście, do którego przeprowadziłam się w ostatnim miesiącu ciąży...Zostałam mamą. Ja mamą. Jutro będzie 7 miesięcy od pierwszego spojrzenia jakim uraczył mnie mój Kajtuś zaraz po urodzeniu. Pamiętam ten moment jak dziś, każdy szczegół...może dlatego, że przy każdej miesięcznej rocznicy utrwalam wspomnienia wracając do nich?

A więc jutro minie 7 miesięcy, poważna sprawa :) (pewnie za kolejny miesiąc napiszę to samo:)

Nasz mały sukces w tym smutnym dla Polski dniu. Dziś Kajtek usiadł, siup i już. Wcześniej były już pierwsze próby ale dziś...cyk i siedzi, wracam z kuchni a on w łóżeczku siedzi, nie w półsiadzie, nie podparty na przedramieniu tylko normalnie siedzi na pupie pewnie jak nigdy dotąd.  I już przewijak będzie trzeba  ściągać bo główka niebezpiecznie balansuje w pobliżu jego krawędzi. I boki łóżeczka też już całe w kocyku bo jeszcze się kiwa na boki. Jest naprawdę uroczy. Rozkoszny. Śpi a ja już za nim tęsknię. Dziś był taki jakiś rozregulowany dzień, zasnął inaczej niż dotychczas, pewnie będzie chciał mleczko ok północy więc czuwam. Ostatnie 2 noce budził się ok 3, na zabawę lub cyca (nadal karmię piersią), poprzednie noce przesypiał  od ok 21 do 5-7. Coś się jednak rozregulowało ... ale jestem dobrej myśli, wcześniej nie marzyłam o luksusie jakim jest teraz sen haha. Wiem, że mój wysiłek, niedospane noce, to moja "inwestycja" w dziecko, nie ma we mnie żalu, chodź pierwsze noce były bardzo ciężkie, płakałam nad łóżeczkiem wspominając czasy "sprzed Kajtusia". Teraz nie wyobrażam sobie bez niego życia. To jest absolutnie największe szczęście jakie nas tj mnie i mojego męża, spotkało. Nasz syn.