Właśnie się dowiedziałam, ze moja najlepsza przyjaciółka spodziewa się dziecka. Jest w 6 tygodniu i juz 10 lipca nasz maluszek powinien być na świecie. Cieszę się z tego ogromnie, ale w głębi serca zrobiło mi się przykro. Dlaczego? Dlatego, ze ja już pewnie nie będę miała takiej możliwości, a baaaardzo bym tego chciała 

Ta sytuacja spowodowała, że zaczęłam przywoływać wspomnienia z tych jakze pięknych, ale pełnych obawy chwil. Jak każda mama cieszyłam sie, ale zarazem bałam czy wszystko pójdzie dobrze. Z niecierpliwością czekałam na chwilę, gdy będę mogła wziąć na ręce i przytulić swojego maluszka.

 Każdy poród był dla mnie czymś wyjątkowym i innym. NIby strach, niepewność, ale z drugiej strony radość i uwielbienie. Nieustające głosy w mojej głowie coraz bardziej mnie przerażały. Czy ja sobie poradzę? 

Nigdy nie zapomnę tych pięknych chwil. Niby o porodzie tak szybko się zapomina, dlaczego? Dlaczego wszyscy wiazą poród z bólem? A gdzie przyjemność i radość? Czy przyjście na świat maleństwa nie może być czymś przyjemnym? 

Jestem po 2 cesarkach i towarzyszący ból był częścią przyjścia na świat moich Skarbów. Każda mama jest w stanie znieść ogromne tortury dla swojego dziecka, dlatego nie warto tak bardzo tym się przejmować.

Kochane Mamy - mnie to już pewnie nigdy nie spotka - ale Wam zyczę spokoju i wytrwałości, aby ten piękny dzień na zawsze pozostał w Waszych pamięciach. Nie warto przejmować się głosami, nie warto słuchać cudownych ludzi. To jest Wasz Skarb i Kto jak nie Wy zajmie się nim najlepiej?? Nie bójcie się, nie zrobicie Mu krzywdy, posłuchajcie swojej intuicji, a każdy dzień z Maleństwem będzie najpiękniejszy i godny zapamiętania.