Antoś urodził się zdrowy. Poza drobnymi problemami ze skórą nic nie stwierdzono. Ten fajny facet z dużą głową( oj było przez nią trochę problemów), zaraz dopadł do piersi i ssał ją, jakby robił to od zawsze. Patrzyłam na niego i myślałam... chociaż ty bądź zdrowy. Nie wiedziałam wówczas, że przed synkiem i nami trudne dni. W niedługim czasie okazało się, że Antoś ma obustronną dysplazję stawów biodrowych. Rozpoczęło się długie i żmudne leczenie. Jeden z najlepszych specjalistów nie pocieszał nas. Ciągle słyszeliśmy, że to trudny przypadek i kiedy nie pomoże aparat, naszego syna czeka operacja. Pierwszy aparat –szelki ( można go było ściągać tylko do kąpania) wyleczył jedną nogę. Mimo nieprzespanych nocy, ciągłego poprawiania, zapinania po każdym przebraniu i strachu nadal groziła mu operacja. Po 5 miesiącach lekarz zlecił założenie drugiego aparatu tzw. rozwórki Koszli. Aparat ograniczał ruchy małego, dlatego synek późno zaczął raczkować. Już wtedy rozumiał, że coś go krępuje i nie chciał aparatu. Płakał, a do tej pory był takim pogodnym dzieckiem. Aby pokazać mu otaczający świat- praktycznie cały czas nosiliśmy go na rękach. Na szczęście leczenie okazało się skuteczne. Antoś wyzdrowiał. Jeździliśmy nadal na kontrole, a on ku zdumieniu lekarza robił wspaniałe postępy. Raczkowania nauczył się z aparatem( co on z nim nie wyczyniał ) a mając 14 miesięcy zrobił pierwsze kroki. Kiedy miał półtora roku nie mogłam go już dogonić. Cały mój synek. Do dziś mnie zaskakuje! I niech tak pozostanie.