To  wpis dla ciebie Agnieszko. Piszesz, że nie lubisz jak Ci mówią, że jesteś twarda i dzielna. Wiem przeżyłaś coś strasznego i nie masz pojęcia jak bardzo to rozumiem... Nie uporałaś się z tym wewnętrznie, ale też nie kryjesz tego w zaciszu rodziny. Przecież piszesz o tym na blogu- wszyscy to czytają. Serce się im kraje, współczują ci i odpisują, podziwiając Cię. A Ty oczekiwałaś czegoś innego? Kiedy się pisze o własnym cierpieniu zawsze podświadomie oczekuje się pomocy, współczucia. To niezaprzeczalna prawda. Sama mówisz (w niezłym wierszu), że takich matek jest dużo- one czują to co Ty. Większość z nich nie chce do tego wracać, mówić o tym, ciągle pytać, po prostu nie umieją. Myślę, że trochę krzywdzisz tych, którzy mówią Ci, że Bóg Cię kocha- nazywając to frazesem. A jednak Boga piszesz wielką literą, coś w tym jest. Bóg doświadcza najmocniej tych, których kocha, ale jednocześnie najbardziej się nad nimi pochyla. Nie zabronisz mi w to wierzyć. Po wypadku samochodowym krzyczałam do męża: „ Gdzie był Bóg”, a mój mąż powiedział do mnie „ Właśnie tutaj był”. Zrozumiałam to po bardzo długim czasie. Nie mów na forum głośno, że Bóg jest dla Ciebie przereklamowany. Twoje życie duchowe innych może nie obchodzić, a naprawdę niektórzy mogą się poczuć dotknięci. Masz wspaniałego męża, cudowne dzieci ( bliska mi osoba traci co rusz kolejną ciążę). Czekam jak napiszesz o swojej rodzinie. Dla niej przecież żyjesz. Chcę poznać Dominika i Mateusza. Napisz o nich. Agnieszko pozdrawiam Cię i myślę, że się na mnie nie gniewasz- napisałam tak jak czuję.