Zbliża się kolejny "dziewiąty". Za miesiąc minie 2 lata od narodzin Jaromira. Lubię go wspominać. Wspominać jak cieszyłam się z faktu bycia w ciąży... Jak czułam ruchy już od 16 tygodnia... Najtrudniejszy i niezręczny jest moment jak ktoś mnie pyta ile mam dzieci. Odpowiedzieć pytaniem na pytanie?:" żywych?" Odpowiadam, że jedno - i serce mi krwawi. Przecież nie będę tłumaczyć w urzędzie lub innej obcej osobie, że URODZIŁAM DWOJE, ale mam tylko jedno. Na szczęście u lekarza najczęściej zadają poprawnie pytanie: ile razy pani rodziła? I wtedy mam czyste sumienie, bo mogę spokojnie odpowiedzieć: rodziłam 2 razy, ale pierwsze dziecko nie żyje. I tu nikt nie udaje, że nic się nie stało, że tego pierwszego dziecka nie ma. Myślałam, że te wszystkie emocje przygasną powoli z biegiem czasu. Nie. Nawet po prawie dwóch latach czuję to samo, co miesiąc lub pół roku po odejściu Jaromira.