Życie bywa okrutne - Historia Jaromira

Dziś dużo dla mnie znaczą osoby, które miały odwagę rozmawiać ze mną o tym, co czułam lub jak się czułam. Nawet moja mama nie umiała i nie miała odwagi ze mną rozmawiać, gdy zaczynałam temat milkła i zaczynała płakać. To ja ją pocieszałam, że tak widocznie musiało się stać a ona płacząc mówiła, że nie chce bym cierpiała, bym przechodziła coś takiego, że chciałaby mi oszczędzić tego potwornego cierpienia.

Wiedziałam, że mój mąż też cierpi, był ze mną całymi dniami przez 16 dni pobytu w szpitalu od 8.rano do 22.00 (na noc nie mógł zostać). W domu, po powrocie ciągle rozmawialiśmy o tym co czujemy. Ja mówiłam o cierpieniu, mąż o strachu. Przyznał mi się, że nawet nie wiedział w szpitalu czy może mnie dotykać jak mam skurcze porodowe, bo nie wiedział czy to by mnie może drażniło (przez 9 dni podawali mi oxytocyne by wywołać poród-to był koszmar). Gdy zobaczyłam jego łzy pierwszy raz w życiu, po porodzie, gdy mu mówiłam, że Jaromir już nie żył jak się urodził, to wiedziałam, że cierpi tak samo jak ja. Chciał być silny ,nie okazać przed mną słabości, bym wiedziała, że mam w nim oparcie. Ja to wiedziałam i wiem do dziś. To właśnie wtedy ulżyło mi trochę, bo wiedziałam, że jego uczucia są tak samo silne i bolesne jak moje.

Żałobę trzeba PRZEŻYĆ każdym swoim zmysłem. Mi mówiono, że po takich maleńkich aniołkach nie nosi się żałoby, ale ja nie wyobrażałam sobie siebie w innych kolorach niż czerń. Kupiłam wtedy kilka drobiazgów ( bransoletka, korale) i nosiłam je długo. Do dziś je noszę i zawsze kojarzą mi się z moim synkiem-aniołkiem. To taki hołd dla niego. Teraz, cały czerwiec znów noszę tę bransoletkę.

 

Lea opisuje swój sposób na zwrócenie na siebie uwagi:
Dziś na zakupach w Biedronce dałam koncert. Tak znienacka. Rozpłakałam się z całych sił. Zabawianie mnie przez panią stojącą przed nami w kolejce pomogło tylko na chwilkę. No po prostu miałam gorszy dzień i musiałam sobie popłakać, a że zawsze muszę być w centrum zainteresowania to sklep był najlepszym miejscem ;)

Zbliża się kolejny "dziewiąty". Za miesiąc minie 2 lata od narodzin Jaromira. Lubię go wspominać. Wspominać jak cieszyłam się z faktu bycia w ciąży... Jak czułam ruchy już od 16 tygodnia...
Najtrudniejszy i niezręczny jest moment jak ktoś mnie pyta ile mam dzieci. Odpowiedzieć pytaniem na pytanie?:" żywych?" Odpowiadam, że jedno - i serce mi krwawi. Przecież nie będę tłumaczyć w urzędzie lub innej obcej osobie, że URODZIŁAM DWOJE, ale mam tylko jedno. Na szczęście u lekarza najczęściej zadają poprawnie pytanie: ile razy pani rodziła? I wtedy mam czyste sumienie, bo mogę spokojnie odpowiedzieć: rodziłam 2 razy, ale pierwsze dziecko nie żyje. I tu nikt nie udaje, że nic się nie stało, że tego pierwszego dziecka nie ma.
Myślałam, że te wszystkie emocje przygasną powoli z biegiem czasu. Nie. Nawet po prawie dwóch latach czuję to samo, co miesiąc lub pół roku po odejściu Jaromira.

Lea wczoraj skończyła pół roczku. Nie wiem czemu, ale szczególnie w takie ważne dni dużo myślę o Jaromirze. Każdy wielki dzień Lei przypomina mi o tym, że to samo tyczyłoby jego... gdyby przeżył...

Nie było łatwo opisać to co nas spotkało w kilku zdaniach. Zawsze jest coś co zostanie pominięte. Uczucia, emocje... Jest ich cały ogrom.
Miesiąc przed zajściem w pierwszą ciążę dostałam od koleżanek aniołka... Teraz stoi w takim miejscu w sypialni, bym mogła na niego patrzeć codziennie, gdy zamykam wieczorem i otwieram rano oczy. Nawet ma swoje imię, nie jest tylko aniołkiem. To Jaromir.