A więc jesteśmy tu od ponad tygodnia.. Wczoraj pierwsze spotkanie z lekarzem (nie licząc tego kiedy poznawaliśmy - i wybieraliśmy - klinikę). Niestety nie dało mi dużo większej wiedzy, a zeszytu z nieodpowiedzianymi jeszcze, a dręczącymi mnie, pytaniami, nie wyciągnęłam z torebki.. Za to potem był półgodzinny wywiad około-KTG'owy, w obecności "tłumaczki", i dwa pobory krwi, bo czegoś mi w Polsce nie zbadali na to wygląda, plus zaliczyliśmy półgodzinne USG, gdzie było Cię widać, ale jak zwykle zasłaniałeś się rączką (oj nie lubimy zdjęć ;)) i ..niestety jak zwykle byłeś odwrócony pupką do dołu, bleh.. Szanse na wymarzony poród naturalny (najlepiej do wody!) maleją :( Wiem, wiem, że grunt, żebyś był zdrowy - i tego nie kwestionuję, czuję to bardzo mocno, że to najważniejsze i reszta się nie liczy, ale jak już sobie coś ubzduram, to gdzieś pojawia się cień ludzkiego żalu, że nie będzie tak, że przeżyjemy to razem "jak matka natura nakazuje", z całym dobrodziejstwem inwentarza, z całym potem i bólem, najlepiej dla Ciebie i dla mnie - złagodzonym przejściem do otoczenia wodnego, które już przecież znasz.. Tak sobie to wymarzyłam. No ale zobaczymy, a tymczasem próbuj Misiątko, próbuj jeszcze.. :) Czekają nas tu jeszcze (co najmniej) wizyty w obu konsulatach, co by zapoznać się z procedurami rejestracji Bejbika, żeby niczego nie przeoczyć, nie przegiąć z terminami, żeby wszystko było przygotowane na Ten Czas (Wojski..:)). Tymczasem kończę śniadanko, i uciekam do Twojego pokoiku, co by kotarkę do szafy opracować (z płachty kupionej wczoraj z M.(M.to Twój Tatuś) w Ikei;))