Pierwszą próbę rozdzielenia córki ze smoczkiem podjęłam jakiś rok temu, czyli kiedy młoda miała około 1,5 roku. Sprawa była z pozoru prosta, bo od początku przyzwyczaiłam córkę, że smoczek jest wyłącznie do spania, a kiedy nie śpimy to "dudusik" (skąd ta nazwa, pojęcia nie mam, ale dziecko taką sobie stworzyło i już) leżał na półce. Pierwsze próby zasypiania były dość ciężkie, ale jak już się ta sztuka udała to młoda spała do rana... Tyle że to rano następowało ok 4-5. Mój dzień kończył się zwykle po północy, więc na sen nie zostawało dużo czasu. Młoda w ciągu dnia sobie odsypiała, robiąc 2 drzemki, ja chodziłam jak zombie. Po 4 nocy poddałam się słysząc rano, że córka się obudziła, wstałam i dałam jej smoczek. Spałyśmy do 10. No i smoczek wrócił ze zdwojoną siłą, bo córka przywiązala się do niego jeszcze bardziej niż wcześniej. Mowy nie było, żeby zniknął jej z oka. W dalszym ciągu był tylko do spania, ale często zaglądała na półkę, żeby upewnić się czy aby nie zginął. Tak było do wczoraj. Córka wzięła smoczek kładąc się na południową drzemkę. Spanie jej po paru minutach przeszło, ale smoczka nie odłożyła na miejsce tylko z nim chodziła po mieszkaniu. Odłożyła go w jakieś przypadkowe miejsce, bo akurat zainteresowało ją coś innego i po chwili o nim zapomniała. Wieczorem okazało się, że dudusia nie ma na półce. Przypomniałam córce, że nie odłożyła go na miejsce i musi go sama poszukać. Ku mojemu zdziwieniu przyjęła to do wiadomości i położyła się bez słowa do łóżka i zasnęła. Temat smoczka został zamknięty, nie wspomina o nim wcale. Oczywiście znalazłam go i schowałam, żeby się nie znalazł za chwilę.

Muszę przyznać, że 2 i pół roku to dla mojego dziecka magiczny czas. Jakby nagle dorosła i wszystko idzie jak po maśle. Rozstanie ze smoczkiem, nauka nocnika... trochę jestem w szoku, że to takie łatwe i trzeba tylko zaczekać na odpowiedni czas. Dziecko mi dorasta :)