Moje życie jest idealne.

Mam wszystko.

Wspaniałego męża, piękne mieszkanie, miłość Boga, wspierającą rodzinę, zdrowie, satysfakcjonującą karierę, fantastyczne wspomnienia i jeszcze ciekawsze plany i marzenia.

Gdzieś w głębi serca jest to wahanie... Bo przecież wszystko się zmieni. "Nic już nie będzie takie samo" - tak mówią. Tego się boję, bo przecież moje życie jest idealne...

Nasza miłość małżeńska jest tak wielka że przepełnia moje serce aż po brzegi. To byłaby strata, żeby nowa osoba nie mogłą się wychowywać w tej atmosferze. Żeby nie podzielić się tym wszystkim.

Ktoś mi dzisiaj powiedział: po co przywoływać dzieci na ten świat, on jest przecież taki zły, taki okropny. A ja no to: to przecież nie wszystko. To, co tu widzimy, to czy teraz żyjemy. Przecież naszym celem jest to drugie życie. I nowa osoba byłaby darem dla Boga. On przecież jest Miłością, która wszystko tworzy.

Nie trzeba się więc lękać. Trzeba zaufać...