Czerwone serca tętnią na portalach internetowych, kołyszą się w witrynach sklepowych, na afiszach zapowiedzi najnowszych kinowych komedii romantycznych - przygotowania do Walentynek trwają , jak co roku.

W tym przypadku trudno mówić o rodzimej tradycji, bowiem Święto Zakochanych dotrało do Polski w latach 90. z zachodu. Choć funkcjonuje w naszej kulturze już kilkanaście lat, nadal wzbudza kontrowersje. Z jednej strony jest słuszna idea - składanie życzeń, wręczanie kartek i innych upominków tym, których się kocha.  Z drugiej stony są głosy krytyki, że to amerykanizm, strategia handlowa mająca wypełnić lukę między Świętami Bożgo Narodzenia a Wielkanocą.  Rozliczne imprezy, konkursy, przygotowane specjalnie na tę okazję podarki, faktycznie przypominają marketingowe chwyty. Nic dziwnego, że wzbudzają mieszane uczucia. W mnie także.

Od jakiegoś czasu obserwuję jednak, jak dzieci biorą udziałw warsztatach przygotowywania walentynkowych kartek i innych ręcznie robionych upominków.  Walentynkowe prezenty dla mamy, taty, siostry, brata, dziadków, wszystkich tych, których się kocha to także ważna życiowa lekcja - że warto wyrażać swoje uczucia i mówić o nich innym.  Być może z czasem wyrosną z tego... Być może za jakiś czas dla młodszych pokoleń Dzień Świętego Walentego będzie konkretnym wspomnieniem, kojarzonym z zapachem farb i  plasteliny, odgłosem kredek na papierze i dużą dużą ilością czerwonych serc.

Gra warta zachodu, jak dla mnie.