Dlaczego jak wchodzę do pokoju Młodszego, aczkolwiek dorosłego, Syna widzę na podłodze stertę raz użytych ubrań? Przecież nie tak go uczyłam. W każdym razie do niedawna tkwiłam w przekonaniu, że nie tak. Aż tu nagle przypomniałam sobie, jak codziennie wieczorem przygotowywałam dwójkę smyków do kąpania.

Różnica wieku między nimi wynosi dwa lata i cztery miesiące, co nie jest informacją bez znaczenia, bo nieźle trzeba się uwijać wieczorem, żeby wykonać przy dwójce maluchów wszystkie rytuały. Ponieważ nigdy nie ubierałam dziecku dwa razy tego samego ubranka, zwyczajowo w pośpiechu rzucałam je na podłogę, po czym starałam się, by każde z dzieci miało przyjemność z kąpania. Potem ubierałam im piżamki, usypiałam przez czytanie, opowiadanie lub śpiewanie, a gdy już obaj spali błogim snem niewinnego bezradnego dziecka, zgarniałam z podłogi zdjęte po całym dniu ciuszki i zanosiłam do kosza z praniem. Wieczorami prasowałam i składałam nowe zapasy ubranek. Tak, by na drugi dzień wystarczyło w razie potrzeby wyciągnąć je z szafy i użyć. A wieczorem to samo: rozbieranie, rzucanie na podłogę, kąpanie, usypianie i tak w kółko.

Może jednak to jest przyczyna tego, że mój Młodszy Syn nie składa spodni ani nie wiesza ich na krześle obok łóżka tylko je przy nim rzuca na podłogę?

Gdyby Synowie znów byli małymi chłopcami na pewno kładłabym zdjęte z nich ubranka na krześle czy tapczanie, na którym ich rozbierałam, a po kąpieli, zanim zaczęłabym opowiadać bajkę, poskładałabym na ich oczach. Po to, by gdy już zasną, wsadzić do kosza z brudami. Ale drugiego razu nie będzie.

Acha, nie napisałam jeszcze, co ze zdjętym ubraniem robi dziś Starszy Syn. Otóż składa je i kładzie na podłodze, oczywiście.