Antoś co chwila powiększa swój zasób słów. Ostatnio powiedział: "dzidzi" i jak przychodzi do mnie to mówi: "chodź" (czasem "kodź", jak mu tam wyjdzie, wiadomo) i ciągnie mnie za rękę do zabawy. Nie daje mi w spokoju wypić kawy i pogadać z mamą. Za chwilę i tak będzie Natuś więc nie będę miała na to czasu. Chciałam dziś bardzo urodzić. Niestety chyba nic z tego nie wyjdzie. Byle zdążyć przed terminem. Michał i tak nie chciał wcześniej, bo po wyrwaniu zęba tydzień temu jest w kółko na lekach przeciwbólowych z różnym efektem. Dziś poszedł do dentystki, coś mu tam czyściła, dała antybiotyk i po jednej dawce poczuł już się lepiej. Powiedział w końcu, że mogę rodzić, bo akurat jest weekend, więc może z Antosiem być w domu. Wcześniej był na tyle nieżywy, że nie byłby w stanie mnie zawieźć do szpitala. W domu już wszystko posprzątane. No oczywiście poza niektórymi czynnościami przewidzianymi dla taty. Ale też nie do końca jego wina. Jutro sobota, zobaczymy co to będzie. Chyba mu zaplanuje cały dzień rozsądnie, każę podpisać i zrealizować, a za niewykonane zadania pociągnąć do sankcji tzw. rozsianych ("wyrażają dezaprobatę społeczną wobec przestępstwa, mogą przyjąć formę bojkotu, potępienia i pogardy"; źródło: wikipedia). 

Natuś ma jeszcze czas, termin jest na 14 września, a więc jeszcze tydzień. Chciałabym jednak mieć to z głowy, zrzucić brzuch i w końcu ujrzeć naszego drugiego synka. Mam nadzieję, że Antoś przyjmie to na twardo i poradzi sobie z nową sytuacją. I oby Natuś nie ulewał, bo będzie ciężko. Przy ulewającym dziecku roboty jest 3 razy tyle. Antoś przez to, że ulewał, dużo płakał, bo go męczyło, nie można było go czasami położyć, bo od razu mu się cofało, poza tym dużo sprzątania, przebierania i prania. Chciałabym wiedzieć, czy z nieulewającym dzieckiem jest lżej...