Minęły świeta, pojawił sie Nowy Rok. Czy lepszy czy gorszy sami zobaczymy.

Oby zdrowszy i równie wyjątkowy jak poprzedni. Ma matka na myśli rozwój dziecka i postępy poczynione w roku ubiegłym.

Dziecię rośnie, zaskakuje i poniekąd chwilami przeraża dojrzałością. Powodów do dumy zatem nie brakuje. Zdarzają się dni lepsze i te trochę gorsze ale to tak jak wszedzie, jak u każdego.

Chorób nie brakowało w ostatnim czasie. Nie zabrakło stresu i poczucia bezradności.

Matka psychicznie słaba kobietka popłakiwała w ukryciu a to że dziecina ma temperature a oznak choroby brak, a to że niby jakaś ospa panuje a jakoś mimo 40-to stopniowej gorączki, kaszlu i krostki na przedramieniu nic się więcej nie dzieje. Oj! Panika ogólna!

Po trzeciej wizycie u zaufanej Pani dr diagnoza zapadła - zapalenie oskrzeli! Trzy dawki leku i pociecha już brykała, nadrabiała kilkudniową wegetacje w łóżku. Matka mogła wrócić na ziemię i spokojnie przespać noc. Kiedyś myslałam że ta nadwrażliwość mi przejdzie, jakoś minie z upływem dni, miesięcy, lat ale... tkwi we mnie jakaś siła wewnętrzna która czasami powoduje iż zdrowy rozsądek zastępowany jest paniką i wszystko wokół traci sens gdy z tym małym Skrzatem coś się złego dzieje.

Genetyczne? Raczej nie! Mama matki, krytykuje czesto ową postawę ale rodzicielka na tego typu uwagi jest wyłączona i już. Z drugiej strony każdy ma jakiś swój sposob bycia i reagowania.

Wierzę , że wiele z Was kocha swe dzieci równie mocno jak ja i wiem także że mój sposób postepowania w chwili gdy córeczka choruje nie należy do rewelacyjnych ale... taka jestem.

Wiele z Was to skrytykuje w myślach lub wogóle się do tego nie odniesie. Wrażliwość została mi ofiarowana w olbrzymich ilościach. Czy chcę to zmienic? Może tak, może nie...

...

Kocham Cię Amelko i chciałabym byś kiedyś kochała swe dzieci tak bardzo jak ja Ciebie...