Wczoraj dzień minął nawet w miarę spokojnie i nawet udało mi się uśmiechać.A to za sprawą imienin.Niby nic,ale jednak.

Rano pojechałam do kościoła.Msza za dzieci i nowy rok szkolny.Ale jak zawsze na koniec modlitwa za wszystkich schorowanych,bliskich i dalekich,i tych wszystkich co mają problemy (któż ich nie ma?).Wczoraj swoje modlitwy wznosiłam szczególnie: w intencji naszej koleżanki z ebobasa ,która dziś idzie do szpitala (a tak wogóle-wszystkiego najlepszego w dniu imienin Beatko i powodzenia!),i za swoją rodzinę,swoich rodziców,którzy od miesięcy walczą ze zdrowiem,a zwłaszcza tatę (stracił słuch na 1 ucho),mamę,co też ma swoje problemy zdrowotne, wujka leżącego w szpitalu,no i wreszcie za siebie: żebym dała radę jakoś przetrwać ten ból i strach o jutrzejsze jutro.No bo jak żyć,gdy opłaty w szkole czekają,a w portfelu 30 zł?Jak żyć?wiem ,że ludzie mają gorzej,pisałam już o tym,powtarzam się ,ale to tak ciężko...Z kościoła jednak wyszłam jakaś inna... Troszkę niosła mnie energia.Nieważne ,że zmarzłam jadąc rowerem.Ale w sercu cieplej,bo wracałam z Bogiem.Poprosiłam Go o pomoc.Podziękowałam za to co mam.Bo nic wspanialszego nie ma poza rodziną.Rodziną,która czasem przyjedzie,odwiedzi.

Był tata.Przywiózł dzieciom słodyczy.Rzucili się na nie,jakby nie widzieli z rok.No cóż,my też.Kacperkowi przywiózł mleczko,pieluszki,chusteczki.Bo poprosiłam o pomoc.Pożyczkę.To nic ,że trzeba będzie oddać.Ważne ,że synek ma na kilka dni zapas.Może starczy na półtora tygodnia.A może w między czasie coś się zmieni na lepsze.Może...

Potem odwiedziny szwagra.

Dodatkowo-synuś właśnie skończył 10 miesięcy.

Nareszcie się uśmiechnęłam.A zwłaszcza wieczorkiem,gdy zupełnie niespodziewanie wszyscy razem-całą piątką wyszliśmy wspólnie na spacerek.Było już po 19.Zimnawo.Ale w sercu cieplej.

Miłe zakończenie imieninowego dnia.