Witam,

Blog ten będzie poświęcony mojej córeczce Nadi.

W tej chwili ma dwa latka wieć będę musiałą cofnąć się troszkę w czasie. Mam nadzieje, ze duzo pamiętam :)

Z męzem poznaliśmy się w pracy mojej,  duzo by pisać. 

Zakochałam sie w nim od pierwszego wejrzenia.  Mimo tego, ze na palcu już nosiłam pierscionek zaręczynowy. Wesele bylo już zaplanowane.  Nie pomogło nic.  Jak Go pierwszy raz ujrzałam wiedziałam, zę to ten jedyny,   Na początku byłam zagłubiona, nie wiedziałam co robić. Ale poznawanie jego osoby było silniejsze od wszsytkiego.

Zaryzykowałam, całe swoje zycie zmieniłam.  Poświęciłam 7 letni związek tylko po to aby zobczyć co z tego wyjdzie.

Czy się nie bałam?   Bałam się bardzo, codziennie biłąm się z myślami co z tego wyjdzie czy nie bedę załować.  Ale postawnowiłam sprawdzić sama, aby potem nie żałować,

Spotykaliśmy się czesto, przeszliśmy na początku wiele.  Były chwile, ze załowałam, ale te chwile trwały krótko.   On wiedział wszsytko o mnie ja o nim nie wiele, ale tyle co wiedziałam starczyło mi aby się zakochać i walczyc o każdy dzien z nim.

No jak wiadomo udało nam sie teraz jesteśmy już po ślubie i wiem ze moje przeczucie się nie myliło.  Bylismy sobie i jesteśmy przeznaczeni.  

Inaczej nie było by Nadi. 

Ja niby nie mogłam mieć dzieci.  Ale ktoś czówał nademną,  I wiedział kiedy ma nadejsć ten dzień poczęcia ta chwila szczęścia. 

Nadeszła w listopadzie 2007 roku.   I takim to sposobem w lipcu kolejnego roku przyszła na świat moja córeczka Nadia.

Byłl to najszcześliwszy dzień mojego życia,  mojego i mojego męża.  To tak naprwadę ona nas połączyła ze soba do końca.   Nie żałujemy tego i często dziękujemy Bogu za naszą Nadzieje,  Była dla mnie nadzieją i od tego własnie jest jej imię.  Nasza nadzieja, nasze małe życie.