Od czasu gdy dowiedziałam się, że zostanę po raz drugi mamą minęło juz 10 dni.

Myśl, że będzie nas czwórka wita mnie codziennie rano i razem z nia zasypiam. W środę mam w końcu wizytę u lekarza. Tak oczekuję... Mam nadzieję, że usłyszę bicie małego serduszka, a pan doktor powie, że wszystko jest w porządku.

Tylko te moje hormony... Wzruszam się bez przerwy, uśmiecham sama do siebie. Spędzam też dużo czasu w toalecie. Każdej wizycie towarzyszy jednak lęk czy nie pokażą się złowrogie, czerwone plamy.  Od dziś założyłam "mój zeszyt ciąży", w którym zapisuje codzienny pomiar ciśnienia oraz cukru. Przez moją otyłość trafię pewnie wkrótce do poradni cukrzycowej i tak bardzo się martwię czy tym razem też uda nam się ustalać poziom cukru tylko dietą. Jak pomyślę o insulinie łzy same cisną się do oczu. Babcia miała cukrzycę, która ostatecznie strawiła ja od środka. Nie zdążyła nawet poznac mojej Nati.

Ciekawa jestem miny pana doktora gdy usłyszy, że wykupiłam leki na półroczna kurację , która miała pomóc w zajściu w ciążę i  nie zdążyłam jej rozpocząć. Może zna kogos komu moge oddać te leki, bo mi mam nadzieję nie będą juz potrzebne.

Podjęliśmy z mężem decyzję, że z oficjalną informacją o ciąży jeszcze poczekamy. W 12 tygodniu mija pierwsze zagrożenie, więc ten miesiąc jeszcze wytrzymamy. Chociaż pewnie mamy będą się domyślać, bo ja smakosz kawy odmawiam i proszę herbatkę. W pierwszej ciąży uroczyście poinformowaliśmy przyszłych dziadków w nasze urodziny. Radości, łez i wzruszeń nie było końca, bo zarówno rodzicie jak i teściowie debiutowali z tej zaszczytnej roli dziadków. Gdyby udało nam się i tym razem wytrrzymać do kwietnia. To w sumie nie tak długo, a z drugiej strony to tak odległy czas. Zobaczymy...