Moja Wiki juz drugi dzień w szkole,ehhh,,emocje wciąż wielkie,ale czas juz na naukę..

Słodki,beztroski czas lenistwa daleko za nią...:)Własnie odrabia lekcje heheh.

Moja refleksja...Makabra te książki,wszystko w jednej...Nie podoba mi się to ,zupełnienie moge się odnaleść,dziwne to i pokraczne ja caly nasz system oświaty..niestety tego nie zmienię...

Ale mam swoja własna broń...ELEMENTARZ,z którego uczyłam się ja;-)

Kupiony rok temu po miesiącu zaowocował już idealnym czytaniem.tak moja Wiki czyta bardzo szybko bez skladania literek ,pisze dużymi i  małymi literkami...Uczyc sie chciała sama bez zadnego nacisku ze strony mojej i meża...Cały czas jej tlumaczymy,że uczy sie dla siebie,nie da nas...Że wszystko moze w zyciu osiagnąć,ale tylko dzieki wlasnym siłą ...Dziś w pierwszy właściwie dzień zarobila piatkę,zauroczyła panią czytaniem właśnie...Otworzyli ksiazeczkę i pani spytała ,kto zna pierwszy nagłówkowy wyraz,a Wiki przecztała jej całą stronkę...:)No i piątka,hehe i jak mi na korytarzu mowiła jak ją Wiczka zaskoczyła mało z dumy nie pękłam:)Oczywiście pochwaliłam młodą:)

A teraz o szkole Wiktorci..

Szkoła Podstawowa nr 2 im. Janusza Korczaka w Głubczycach jest najstarszą placówką oświatową szczebla podstawowego w naszym mieście funkcjonującą do dziś. Początki jej tworzenia przypadają na lata 1888-1889, kiedy to była Katolicką Szkołą Ludową. Sąsiedztwo szkoły było ciekawe. Naprzeciw szkoły gmina żydowska wzniosła przepiękną synagogę w stylu bizantyjskim. Obok budynku szkoły stał kościół ewangelicki w stylu neogotyckim, kościół parafialny, oraz sąd powiatowy z więzieniem i browar funkcjonujący do dziś.I wojna światowa nie dotknęła bezpośrednio Głubczyc. Powiat głubczycki należał do silnie zgermanizowanych terenów dzisiejszej Opolszczyzny. Do roku 1945, tj. do czasu powrotu Opolszczyzny do Polski, nie było w mieście polskich szkół. Szkołę polską w tym czasie zastępowali rodzice, dzięki którym młode pokolenia mogły zachować mowę polską.II wojna światowa nie oszczędziła powiatu głubczyckiego. Do prac związanych z remontem i odbudową obiektów szkolnych przystąpiono już w 1945 roku.

Jednak momentem historycznym był dzień 11 listopada 1945 roku, w którym utworzono żeńską szkołę pod nazwą Publiczna Szkoła Powszechna nr 2. Pierwszą kierowniczką szkoły została Karolina Wołuszczukowa. Pierwszą Radę Pedagogiczną tworzyli: Franciszka Krukowska, Eugenia Mogielnicka, Janina Ostrowska, Rozalia Dorszczakowa, Stanisława Kobusowa i Zofia Smolarska.

W pierwszym dniu naukę podjęło 216 uczennic zróżnicowanych pod względem wiadomości, wieku, posługujących się gwarą śląską, morawską i wschodnią, ale wszystkich łączyła wielka radość, że mogą wreszcie chodzić do polskiej szkoły.

Początki pracy małej grupy nauczycieli były bardzo trudne. Nauczycielki same urządzały klasopracownie, wykonywały ciężkie prace fizyczne, prowadziły zapisy dzieci podlegających obowiązkowi szkolnemu. ponadto prowadziły działalność kulturalno-oświatową i akcje społeczno-polityczne.

Na efekty ich aktywnej pracy nie trzeba było długo czekać. 21 listopada 1945 r. powstało pierwsze Koło Rodzicielskie, a 26 listopada 1945 r. powstał pierwszy Szkolny Samorząd Uczniowski i Koło Przyjaciół Żołnierzy. Potem powstają kolejno: drużyna harcerska im. Emilii Plater, Koło Młodzieży Polskiego Czerwonego Krzyża i Spółdzielnia Uczniowska Gromada. W 1947 r. Szkoła funkcjonowała coraz lepiej. Pozytywnym wynikiem zakończyła się pierwsza hospitacja w szkole w czerwcu 1947 r.

Kolejne karty historii zapisywali następni przybywający nauczyciele i kierujący szkołą dyrektorzy. I tak w latach 1955-1960 funkcje kierownika pełniła Maria Stołyhwo. Rok 1969 przyniósł kolejną zmianę kierownictwa szkoły. Funkcję tę objął Bronisław Ćwil (1960-1969). Grono Pedagogiczne stale się powiększało, w 1969 r. liczyło już 25 osób. W tym czasie przeprowadzono wielki remont budynku szkolnego. Powstały klasopracownie dla kl. I-III, j. polskiego, matematyki, biologii, geografii. Dużym osiągnięciem szkoły w tym okresie było zorganizowanie chóru szkolnego i zespołu muzycznego przez nauczyciela śpiewu Tadeusza Soroczyńskiego.

Lata siedemdziesiąte i osiemdziesiąte szkoły związane były nierozerwalnie z dyrektorką mgr Krystyną Janik (1970-1986) i wicedyrektorem mgr Edwardem Wołoszynem. W tym Okresie miały miejsce szczególnie ważne dla życia szkoły wydarzenia. 2 listopada 1974 r. w dowód uznania społecznej postawy szkoła otrzymała imię Janusza Korczaka oraz sztandar. W 1978 roku szkoła otrzymała pamiątkowy medal Komisji Edukacji Narodowej przyznany przez ministra oświaty Jerzego Kuberskiego.

to tak troce sciągnełam ze strony szkoły..co nas urzekło w tej szkole..silna,patriotyczna więź z ojczyzną,harcerstwo...basen,brak podziałów na zmozych i mniej zamozych o czym swiadczy chocby fakt zakazu przynoszenia tub na rozpoczecie roku.I to,ze u nas w miescie widac od razu które dziecko uczy sie w szkole nr.2 .To żelazna dyscyplina panujaca w szkole,sprawia,ze te dzieci sa grzeczniejsze....;)

Miałam tyle obaw,ale wszysto idzie dobra stroną....:)Oby ak dalej:************

ponizej zamieszczam zdjecia Szkoły wczoraj i dziś....