Zdążyłam się już przyzwyczaić do myśli, że wszytko się teraz zminiło. Inaczej zaczełam patrzeć na swoje ciało, dostrzegać w nim zmiany, ale w tym szczególnym czasie  zauważać jego piękno. Nigdy nie byłam figury top modelki, ale niczego mi niebrakowało by być atrakcyjną kobietą. A tu z dnia na dzień moja atrakcyjność urosła w moich oczach, ale nie tylko. Zarówno wśród moich współpracowników, osób postronnych, no i w oczach męża. Widać jak patrzy na mnie i pojawia się mu w oku ten błysk dumy, że wreszcie nasze marzenia i modlitwy zostały spełnione. Będac na krótkim zwolnieniu z powodu różnych chorób w mojej pracy, miałam trochę czasu by sobie poczytać, pooglądać, pomyśleć jak to wszystko będzie.

Ostatnimi dniami oglądałam jeden z programów śniadaniowych, gdzie pokazywali jak kąpać niemowlaka. Jakież było moje przerażenie kiedy zobaczyłam jak redaktor przekręca w tych swoich zwinnych rekach "dziecko", czyli lalkę. Zaczęłam się obawiać, że to jest bardzo trudne i nie dam sobie rady. Nawet uroniłam kilka łez z tego powodu. Pocieszenie przyniosła rozmowa z mężem, który powiedział:" Kochanie nie przesadzaj, chyba ci się zaczyna luzować w tej pięknej główce. Za dużo czytasz i oglądasz tv. Kiedyś sobie kobiety radziły to i ty sobie poradzisz, przeciesz wiesz, że możesz na mnie liczyć." Może mnie i to uspokoiło, ale jak na pierwsze dziecko długo wyczekiwane to wydaje mi się, że będę miała coraz więcej obaw jak dam sobie radę. Wiem, że na rodzinę mogę liczyć i pomogą, poradzą, ale tu chodzi o mój osobisty komfort psychiczny! Mam nadzieję, że jak zobaczę tą małą kruszynkę to wszystkie te obawy się rozmyją i nic nie bedzie ważniejsze od tego skarbu!

A narazie wracam do pracy i może dzień wypełniony zajęciami mniej skłaniał mnie będzie do trudnych przemyśleń, a czasem zupełnie niepotrzebnych!