Pamiętam, jakby to było dziś, jak Wielka Orkiestra Świątecznej Pomocy grała po raz pierwszy. To było jak objawienie - w służbie zdrowia bieda z nędzą, wokół nie lepiej (początek lat 90., wysokie bezrobocie, raczkujący kapitalizm, mizerne pensje etc. etc). I nagle pomysł - tak prosty, jak równanie 2x2: chore dzieci umierają, bo nie ma pieniędzy, żeby je ratować. Jeśli miliony Polaków się zmobilizują, i każdy wysupła jakiś grosik, uratujemy setki, tysiące dzieciaczków.

Nie było takiego rozmachu, jak dziś. Nie było tylu wolontariuszy. Było za to jakieś chwytające za gardło wzruszenie, gdy rosła liczba dzieci, które - dzięki pieniądzom zebranym na ulicach i nielicznych wówczas imprezach dobroczynnych - uda się wyleczyć, uratować.

Przyznam, że już od dobrych kilku lat nie śledzę z wypiekami przebiegu kolejnych finałów WOŚP. Trochę za dużo "się dzieje", jak na mój gust. Ale przez pamięć o tamtych pierwszych finałach, i ze względu na szczytny cel - co roku trzymam kciuki za sukces Jerzego Owsiaka. Nawet, jeśli to dobroczynność jednorazowa, oparta na emocjach i połączona z zabawą - niech się rozwija. Lepsza taka, niż żadna.

W tym roku WOŚP dla dzieci z chorobami onkologicznymi. Powodzenia!!!!