I właśnie nastała sobota --> 04.06. Ponownie zostałam podłączona do oksytocyny. I zaczęły się straszne bóle. Skurcze były nie do wytrzymania. Lekarze myśleli, że urodzę dziś, bo rozwarcie się trochę powiększało. Męczyłam się parę godzin. Ból był straszny. Nawet na piłce siedziałam, ale to nic nie dawało. Dostałam coś dożylnie na rozluźnienie szyjki, ale zaraz zwymiotowałam i nic to nie dało. Wody nie odchodziły, więc przebili mi pęchęrzyk. Rozwarcie było ledwo na dwa i pół palca, a szyjka macicy nic. Strasznie cierpiałam, bo skurcze były bardzo, ale to bardzo bolesne. W końcu lekarz spojrzał na położną i poprosił ją na zewnątrz. Przyszedł do mnie z kartką czy wyrażam zgodę na cesarkę. Zgodziłam się, gdyż wiedziałam, że nic nie będzie z porodu naturalnego. Do tego jeszcze tętno płodu zanikało. Zostałam zabrana na salę operacyjną. Zostałam znieczulona ogólnie, gdyż miałam jeszcze bolesne skurcze. Ledwo mnie uśpili i już zaraz bydzili. Nie mogłam się dobudzić. Tętno mi spadało. Spać mi się chciało strasznie. Maluszka pierwsi usłyszeli moi rodzice i chłopak. Okazało się, że Maleństwo było dwa razy owinięte pępowiną, dlatego nic nie wychodziło z urodzenia naturalnego. Gdyby nie to cięcie, wolę nie myśleć co by było. Powracając do mnie jak leżałam na łóżku na sali operacyjnej i nie mogłam się dobrze obudzić... Podstawili mi płaczącego Maluszka. Gdy mnie zobaczył uspokoił się, przestał płakać:) Aż mi się płakać chciało z radości. Do tej pory na myśl o tym łezka mi w oku się kręci:):) Z Kubusiem byliśmy w szpitalu od soboty do wczoraj. Nic się nie działo. Dzieciątko zdrowe!!!! WARTO BYŁO SIĘ TAK NAMĘCZYĆ DLA TAKIEGO KOFFANEGO BOBASKA!!!!!!!!