Zaszłam w ciążę mając niespełna 18 lat(2 miesiące przed 18).Na początku nie dochodziło to do mnie.Wmawiałam sobie,że nie mam okresu,bo coś się tam mi zablokowało,a brzuch mi rośnie,ponieważ krew sie zbiera.Dopiero w 4 miesiącu mój chłopak i koleżanka zaciągneli mnie do gina.Chociaż byłam pewna,że jestem w ciąży,to jednak miałam taka cichą nadzieję,że lekarz powie mi co innego.Jednak usłyszalam to,czego się obawiałam.Pamiętam te słowa dokladnie:"nie ma co ukrywać 4 miesiąc".Momentalnie zakręciło mi się w głowie,ale byłam opanowana.Jednak gdy tylko zamknęłam za sobą drzwi,rozpłakałam się i wtuliłam w mojego Krystiana.Cały dzień byłam dobita.To był dla mnie koszmar.Codziennie prosiłam Boga,żeby poronić.Nie chciałam tego dziecka.Najgorsze było to,że zawsze matka powtarzała nam(mi i mojemu rodzeństwu),że jak któraś z nas przyniesie brzuch do domu,to możemy tylko pakować walizki i się wynosić.A jeszcze gorsze było to że moja mama także była w ciąży!!!Tylko,że już prawie rodziła.Postanowiliśmy nic nikomu nie mówić i wyprowadzić się do innego miasta.Krystian znalazł pracę a pod koniec sierpnia(byłam w 6 miesiącu)znaleźliśmy mieszkanie w innym mieście.

Jednak parę dni przed wyprowadzką coś się zmieniło...

Siedziałam w pokoju przed komputerem.W pewnym momencie zawołali mnie rodzice.Ojciec powiedział:"to co,flachę stawiasz?" , a matka :"w ciąży jesteś,nie?" Czułam jak poliki mnie palą i wykrztusiłam tylko "no".jakie było moje zdziwienie,gdy rodzice zamiast krzyczeć zaczęli ze mną rozmawiać.Powiedziałam im o mieszkaniu,a oni zaproponowali żebym została w domu i Krystian z nami zamieszkał.Od tamtej pory zmienił się stosunek mój do mojego nienarodzonego dziecka.Przestałam ukrywać brzuszek i co najważniejsze zaczynałam kochać swoje dziecko!!!