Chciałoby się rzec - złośliwość rzeczy martwej! Albo inaczej - trzeba było słuchać rady męża!

To może wyjaśnię w czym rzecz:) Przez tydzień czasu nie odpalałam naszego samochodu. Tak się złożyło, że nigdzie nie musiałam jechać. Męża nie ma i jeszcze przed wyjazdem przypominał mi, abym tak co drugi dzień poszła odpalić naszą brykę na parkingu. Żeby ciągle łądnie był na chodzie. Oczywiście nie za bardzo o tym pamiętałam, a jak mi mąż wieczorem przypominał, to już mi się iść nie chciało. Bo jak miałam to zrobić? Musiałabym śpiące dzieci zostawić na dobre 10 minut. Wiem, że to nie dużo i nie powinno im  się nic stać. Ale wieczorem, to ja sama nawet nie lubię chodzić po dworzu. A wiadomo na kogo ja trafię? Więc codziennie mówiłam sobie jutro, jutro, jutro.

I właśnie wczoraj nadeszło to "jutro", bo chciałam z chłopcami podjechać do sklepu. Usiedliśmy w samochodzie, włożyłam kluczyki do stacyjki, przekręciłam kluczyki i silnik tylko raz zakręcił i nic więcej! Spróbowałam raz jeszcze, zakręcił troszkę słabiej i wiedziałam, że potrzebuje podładowania. Wspomniałam sobie codzienne rady mężowskie, wkurzyłam się trochę na autko, że tak mnie wystawiło do wiatru! I to dosłownie, bo wczoraj u nas wiało i padał deszczyk ze śniegiem. Ale po chwili przyznałam się sama przed sobą, że to w sumie tylko i wyłącznie moja wina!!! Później zadzwoniłam do męża i na wstępie rozmowy poprosiłam by mi tylko nie mówił A NIE MÓWIŁEM!!! Nie powiedział tego, ale jak mu opowiedziałam o autku, to śmiał się ze mnie. Należało mi się.

Tak się składa, że prostownik do ładowania akumulatora mamy w domku, tylko ja nie umiem wyciągnąć akumulatora z mojego autka. Bo podłączyć to urządzenie to już umiem. Na szczęście w sobotę przyjedzie moje rodzeństwo na urodzinki do nas i już rozmawiałam z bratem, żeby mi pokazał, jak się wyjmuje ten akumulator, podładujemy go, potem mi go spowrotem brat zamontuje. A ja przynajmniej nauczę się wyjmować go i wmontowywać, myślę że jeszcze mi się to przyda:)