Wczoraj pierwszą połowę dnia spędziłam dosyć przyjemnie w domu z mężem. Nastrój zdecydowanie mi się poprawił. Trochę spacerowałam. Po południu zaczęły się bolesne skurcze i plamki krwi. Spanikowałam, bo ten ból przypomniał mi coś co przeszłam kilka miesięcy wcześniej w szpitalu. Zaczęłam krwawić.

Postanowiłam mimo wszystko nie znieczulać się tabletkami ani nospą. Wytrzymałam wczoraj i całą noc skurczy poronnych. Dzisiaj rano wyroniłam chyba do końca. Obok lekkiego rozczarowania, że jednak cud się nie zdarzył, dziwne poczucie ulgi. Jestem już spokojna. Ta ulga to chyba świadomość tych wielu szans, jakie są jeszcze przede mną. 

Jeszcze obolała, ale już spokojna jestem.

W poniedziałek zadzwoni do mnie Pani doktor i o wszystkim jej opowiem.

Może niektórych dziwić, że nie pobiegłam od razu do szpitala, jak czułam, że coś jest nie tak.

Ale to moje drugie poronienie. Pierwszą ciążę straciłam ok. 8 tygodnia. Pomimo, że ją podtrzymywałam obumarła i nie poroniła sie naturalnie. Musialam po jakimś czasie zgłosić się do szpitala.

Tam poronienie trwało 3-4 dni, po czym zdecydowałam się na zabieg (bo byłam już wykończona fizycznie i psychicznie). To był Szpital Św. Zofii w Warszawie. Spotkałam tam lekarzy i pielęgniarki, które profesjonalnie, z szacunkiem i z serca wspierali mnie w trudnych chwilach. Chciałabym rodzić właśnie tam.

Mam nadzieję, że już niedługo będzie mi dane :-)