Jest mi tak ciężko byłam na grobach rodziny, chodziłam od mogiły do mogiły i miałam wrazenie że mi czegoś brakuje. Tak brakuje mi miejca gdzie mogłabym modlic się za moją nienarodzoną pewnie córeczkę, tak czułam. Wziełam mały znicz i wraz z M i synkiem zapaliliśmy go pod Krzyżem na cmentarzu w naszej miejscowości. Gdy Miko stawiał go bardzo płakałam, powiedziałam mu że to dla dzidżki, która nie mogła z nami byc. Mam wrazenie że ta depresja bardzo się ostatnio pogłębiła a może to ten czas akurat teraz tak bardzo mnie nastroił...

W sumie mam jeszcze jedną wiadomośc Alanek żyje !!!! Okazało się że gdy go odłączyli jego serce nie przestało bic chciało życ. W tej chwili jest nawet odłączony od respiratora, druga strona tej historii jest taka że, jego mózg został na tyle niedotleniony i zainfekowany wirósem że nie przywrócą go do sprawnośc i dziecko jest bardzo niepełnosprawne.