Mama na peryfieriach

Kiedy powiedziałam córci że niedługo pojawi się dzidzia codziennie byłam skazana odpowiadać na jej pytanie "kiedy". Strasznie nie mogła się doczekać braciszka :). W końcu przyszedł TEN dzień i gdy tylko mała zobaczyła Igorka w szpitalu zakochała się w nim. A jaki był lament gdy nagle tata oznajmił że tylko oni wracają tego dnia do domu...aż ludzię się patrzyli Co się stało, czemu to dziecko tak płacze...a ja popłakałam się razem z nią ;). Ale w końcu udało nam się jej wytłumaczyć że może mamusia z dzidzią wyjdą na drugi dzień. I tak też się stało. Córa po powrocie do domu nie mogła odkleić się od brata. Ale był ktoś jeszcze kto był zainteresowany tym poruszeniem w domu- nasz pies Borys. Niestety nie było mu dane podejść i obwąchać nowego lokatora gdyż nie było na to miejsca.

Wieczorem pierwsza kąpiel. Oj się działo, się działo! Synek przez "szpitalne" kąpanie zraził się trochę do tego, więc w efekcie po styknięciu z wodą zaczął mocno płakać. Córa myśląc że on się poparzył wodą zaczęła płakać razem z nim...a pies nie wiedząc dlaczego to małe coś co tego samego dnia przyjechało wydaje takie dzwięki, zaczął zajadle ujadać....Uwierzcie lub nie...ale w tym charmiderze nie wiedziałam kogo pierwszego zacząć uspokajać ;).

Teraz nasz pies Borys oraz córka Aurelia to są dwa takie aniołki stróże które pilnują naszego małego skarba na każdym kroku :). Córa dba o Igorka i pomaga mi w opiece nad nim, a pies...cóż nie odstępuje go na krok.....wystarczy że odwrócę się na dwie sekundy a ten mu już sprzedaje takiego "ślimaka" że synek ma idealnie umytą twarz (co oczywiście pilnuje aby nie dochodziło do takich sytuacji ;) ) a po wyjściu na dwór pies pierwsze co biegnie i sprawdza czy dziecko jest w wózku po czym kładzie się koło niego i pilnuje.