Wiem,że zaniedbuję bloga,wiem...Ale co zrobić,jak bywa ciężko u mnie ostatnio ze składaniem wyrazów w zdania i w pisaniu....A jak mam chęc,to czasu brak i tak w kółko.

Praca wokół,cały czas coś się dzieje.Starsza młodzież już w gimnazjum,Łukasz rozpoczał ostatni rok gimnazjalnej nauki,Ewa-pierwszy.Jak anrazie zachwycona nową klasą,nowymi koleżankami,wychowawcą.Mam nadzieję,ze ta eforia jej pozostanie.

Niestety nie obywa się u nas bez chorób.Przeziębienie dotknęło w szystkich po kolei,etapami.Najpierw Kacper,Łukasz,ja,trochę Ewa,teraz mąż.

Kacper już tydzień temu w piątek poszedł do przedszkola podziębiony. W przedszkolu płakał,nie chciał się zabawić,i nie wiem czy ot wina choroby,czy nadszedł kryzys? Faktem było,że w poniedziałek pojechali,a tam nie chciał wejść an salę,płakać zaczął,to wrócilido domu.A ze trochę miał katarku to został w domu na te 4 dni.Niby nie kaszle,nie widać po nim choroby,poza lekkim katarkiem.W piatek więc poszedł znowu,tym razem córcia wzięła go ze sobą do autobusu,oddała pod opiekę wychowawczyni i poszedł bez problemu z kolegą trzymając się za rękę.Podobno do obiadu byłodobrze.ALe przez te dni powtarzał,zenie chce już do dzieci.Myślę,że nadszedł kryzys.Ale staram się z nim dużo rozmawiać o przedszkolu,tłumaczyć,ze tam dzieci czekają na niego,łacnzie z rysowaniem i podpisywaniem tych dzieci na kartce papieru.Nie wiem czy to pomaga,ale jak narazie jest w miarę.Nie wiem co bedzie jutro.Ale chcę go puścić,bo boję się,ze jak zbyt długo posiedzi w domu to potem bedzie gorzej.Nie chcemy problemu,gdyby M znalazł wreszcie  pracę ,żeby mały bez problemu do przedszkola  chodził,bo co wtedy z nim zrobimy? A pracy szuka intensywnie,dzwoni, jeździ,próbuje...

I my próbujemy kryzys zażegnać i go aby nie zniechęcac....