Spojrzał na nią i już wiedział, że to jest właśnie to. W ciemności jej oczy lśniły niczym dwie latarnie morskie na rozszalałym morzu uczuć. Nie była idealna, wrodzona nerwowość i skłonność do tak zwanej histerii kobiecej była jej dobrze znana. Mimo to on nie widział tych wad, a nawet jeśli to nie miały one większego znaczenia. Ważne było serce, dobre i proste- bo w prosty sposób rzucało się mu na szyje, po godzinach samotności i tęsknoty, bo w zwyczajny sposób, a jednocześnie z pewną celebracją podawała mu obiad i w zwyczajny sposób całowała go na dobranoc. Wszystkie te na pozór banalne czynności tworzyły mozaikę ich życia. W wielu miejscach pęknietą przez wdzierające się kłopoty dnia codziennego, ale skutecznie sklejone przez balsam miłości, która ich łączyła.  Czasami pojawiały się i łzy pretensji i bezsilności, które przypomniały jak ważne jest by pielęgnować swój ogród uczuć. Nie wystarczy posadzić roślin i rozpalić płomienia w sercu, potem trzeba go podlewać i wyrywać chwasty niezgody, by płomień mógł się tlić i trwać na zawsze. W jego oczach  gościło słońce i tęcza szczęścia, nawet jeśli był smutny to jej tego nigdy nie okazywał. Jemu obce były uczucia tak zwanej obojętności męskiej, wręcz przeciwnie angażaował się w każdy jej smutek i radość, bo tworzyli jedną całość. Godzinami mógł patrzeć na nią, głaskać jej włosy, gdy płakała i pocieszać, przekonywać, że  kiedyś będzie dobrze. Potrafił ją zaskoczyć i w zwykłej chwili szepnać do ucha kocham Cię. Był niezwykły poprzez swoją zwyczajność.