Próbuje się uśmiechać, ale to śmiech przez łzy, nic mnie nie cieszy, totalny kryzys( a było juz lepiej) najlepiej czuje się sama, bo wtedy nikt nie pyta czemu jesteś taka smutna, coś się stało....tak jakby zupełnie nie było tego dnia, gdy odszedł mój aniołek.....jestem rozżalona postawą rodziny, bo więcej pocieszenia daja mi obcy ludzie. Wiem, że kiedyś ten żal minie, ale teraz potrzebowałam wsparcia, a nie udawania, że jest wszystko tak jak było, bo nigdy juz nie będzie. Wiem, że znowu tu się wyżalam, ale to jest moje jedyne lekarstwo i jedyne pocieszenie. Czas leczy rany....więc mam nadzieje, ze ze mną też tak będzie. Moje największe szczęście to moja Tosia, gdyby nie ona, to nie wiem jak by to wszystko wyglądało.

tośkowa mama