Święta minęły spokojnie i w miłej atmosferze. Na Wigilię przyjechali dziadkowie, więc dzieci były w siódmym niebie. Żywa choinka ślicznie pachniała, a dzieci czując zapach potraw nie mogły doczekać się kolacji. Antoś ładnie modlił się z nami, później pochwycił opłatek i dzielił się nim z wszystkimi mówiąc; „drówka ci życzę”, a w końcu zniecierpliwiony pobiegł i przyniósł kompot. Kiedy zasiedliśmy do stołu, Antoś przyjrzał się talerzom i drapał się po głowie, zastanawiając się dlaczego u niego w barszczu pływają jakieś „oszukane uszka”. Spróbował w zasadzie wszystkiego, tylko kapusta z grochem mu nie smakowała, natomiast z kaszy powyjadał same śliwki. Kiedy śpiewaliśmy kolędy zaczął się nudzić i wołał; „ Cisza, cisza...” W końcu przyszedł czas na prezenty i było mnóstwo radości, śmiechu, słów zachwytu. Najpiękniejsza pod słońcem betoniarka i wymarzona modna torebka z paskiem spodobały się najbardziej. Siedzieliśmy, rozmawialiśmy i objadaliśmy się ciastem. Przed Pasterką i na dworze zrobiła się super atmosfera, bo zaczął padać śnieg i było tak, jak być powinno, biało, biało. W Boże Narodzenie przyjmowaliśmy gości i kolędników na zmianę, a Antosiowi najbardziej spodobała się gra na harmonii. W drugi dzień świętowaliśmy podwójnie, bo także trzecią rocznicę Chrztu Św. naszego synka. Wspominaliśmy, oglądaliśmy zdjęcia i zdumiewaliśmy się jak szybko zleciały te trzy lata. Święta-piękny czas, bo możemy być wszyscy razem, bo nikt się nie spieszy, bo każdy ma uśmiech na twarzy i w każdym z nas jest radość. We mnie chyba największa, bo mogłam te Święta spędzić z bliskimi, bo mogłam zapomnieć o ciężkich przeżyciach ostatnich miesięcy, bo mogę być w domu i chłonąc z jego wnętrza wszystko to, co jest potrzebne by żyć i być szczęśliwym.