Wczoraj cały dzień byłam w Lublinie. Drobne 400km dało mi w kość. Czułam się naprawdę zmęczona, w uszach szumiało, a w umyśle tkwiły mieszane uczucia. Profesor przyjął mnie punktualnie, mimo zagorzałej bitwy o numerki pod drzwiami. Obejrzał USG i wynik biopsji, zbadał. Powiedział, że biopsja nie jest jednoznaczna, że słowo prawdopodobnie rakowe i z cechami atypii to dla niego niewyraźna informacja. Stwierdził, że muszę wykonać drugą biopsję tym razem gruboigłową -wynik przedstawić lekarzowi z Rzeszowa, od którego dostałam skierowanie. Powiedział jeszcze jedną cudowną rzecz: Nie chcę pani uspokajać i może się mylę, ale pod palcami ten guz dla mnie nie jest złośliwy. Profesor z dużym doświadczeniem-czy mógłby się mylić. Co to oznacza? Czyżby była jeszcze nadzieja, że to nie to, że lekarka wykonująca biopsję widząc dziwne komórki asekurowała się nieco? Wyszłam z gabinetu i w głowie miałam mętlik, przed oczyma latały kolorowe kropki, w sercu mieszały się stary strach i nowe światełko w tunelu. Może jednak? Zadzwoniłam do męża, który odetchnął i stwierdził, „ skoro lekarz ma wątpliwości to znaczy, że nie wie do końca, to może wynik kolejnego badania okaże się inny, dobry- żono jest nadzieja”. W nocy znów nie mogłam zasnąć-kotłowały mi się w głowie usłyszane od dwóch specjalistów słowa, zapanowało we mnie jakieś rozdwojenie i nic nie wymyśliłam. Dzisiaj pomyślałam, że nie pozostaje mi nic innego tylko zrobić kolejną biopsję i zobaczyć co dalej. Tylko ile to jeszcze będzie trwać?