Wczoraj Gabrysia obchodziła rocznicę Pierwszej Komunii Świętej. Całą noc lało, ale na szczęście rano wyszło piękne słońce. Gabi ubrana w albę ( juz nieco kusą ) powędrowała do Kościoła. Był z nami także Antoś. Msza trochę mu się dłużyła i tracąc z oczu siostrę wołał na cały głos: Gdzie Gabi! Gabrysia była w grupie dzieci niosących dary ofiarne i złożyła olbrzymie serce z dobrymi uczynkami. W czasie kazania pomyślałam, że chyba dobrze wychowujemy córkę dbając o jej religijność, zaszczepiając w niej miłość do Boga i innych ludzi. Gabrysia otrzymała kawałek poświęconego chleba, którym żeśmy się podzielili. Kiedy wróciła do domu nagle rozpłakała się. Zapytana dlaczego, odpowiedziała, że dlatego, iż po raz ostatni założyła albę. Uspokoiłam ją mówiąc, że kiedyś założy piękną, białą suknię, kiedy będzie szła do ślubu. A tak naprawdę pomyślałam, że istnieje przecież biały habit... Któż to wie, co przyniesie życie?