Kochany Ojcze Święty!

        Janie Pawle II piszę do Ciebie ten list. To już sześć lat mija od Twojej śmierci. Nie zapomnę tego wieczoru, kiedy odszedłeś. Do końca żyłam nadzieją, że stanie się cud, że wyzdrowiejesz. Było inaczej. Jesteś osobą, która ciągle mnie zachwyca, inspiruje, pociąga, by czynić rzeczy dobre. Ze wzruszeniem wspominam Światowy Dzień Młodzieży w Częstochowie w 1991 r. i słowa listu, które pozostały mi w pamięci na zawsze: „Nie popadajcie w przeciętność, nie ulegajcie dyktatowi zmieniającej się mody. Chrystus wzywa was do wielkich rzeczy. Nie zróbcie mu zawodu.” Młodzi byli dla Ciebie „nadzieją świata” i tymi, którzy mogą go zmieniać. Ja wtedy też byłam młoda. Twoja miłość do teatru i gór była mi bliska.

        Dla mnie byłeś wspaniałym człowiekiem, od którego mogę uczyć się silnej wiary, pokory i godzenia się z cierpieniem. Wszyscy, którzy Cię znali mówili, że potrafiłeś słuchać drugiego człowieka jak nikt. Ja wiem, że nadal nas wysłuchujesz. Mnie wysłuchałeś. Cieszę się na myśl o Twojej beatyfikacji. Odszedłeś od nas, ale wciąż zmieniasz ludzi. I to jest najpiękniejsze.

        Ps. Ojcze Święty na zawsze pozostaniesz w mojej pamięci.