Moja córka od dzieciństwa lubi samoloty. Zainteresowanie to zaszczepił jej tato. Z czasem przerodziło się w wielką pasję. Jak była mała to umiała nazwać modele, które tato skleił. Dzisiaj potrafi operować nazwami samolotów ( szczególnie wojennych), zna się na ich budowie i pragnie latać. Częsty widok w moim domu to tatuś ukryty za jednym numerem Militariów i córka za drugim. Godzinami potrafi zadawać pytania, na które nawet tato nie jest niekiedy w stanie odpowiedzieć. Z wielką wprawą puszcza w niebo małe spadochroniki wykonane z parasolek. Ma przy tym mnóstwo frajdy. Po tragedii w Smoleńsku śledziła wszystkie wiadomości a ja miałam nadzieję, że się trochę wystraszy. Nic z tego nadal twierdzi, że będzie pilotem. Serce matki mówi: zmień zdanie. A rozum podpowiada: Dzieciom nie należy przeszkadzać w dążeniu do tego, czego pragną. O mojej córce w poniższym wierszu:

Córeczko

Moja kochana dziewczynko Dlaczego nikt cię nie rozumie A ty czujesz tak głęboko Jak żaden z nas nie umie

Nie lubisz muzycznych gwiazd Nie znasz się na modzie Za to olbrzymią wyobraźnię masz I z przyrodą żyjesz w zgodzie

Dorośli chcą cię zmienić Dzieci często czynią psoty A ty swój własny świat masz I nad wszystko kochasz samoloty

Dzięki nim dostajesz skrzydeł I widzisz świat innych z góry Nie musisz tęsknić by latać Wyobraźnia unosi cię w chmury

Dziwna ta twoja pasja Lecz kocham ją szczerze Choć inni spisali cię na straty Ja w ciebie mocno wierzę!