Siedzimy sobie z mężem i rozmawiamy. Nagle wbiega Antoś i pyta:

- O czym myślicie?

- O tym by cię zjeść- rzucam odpowiedź.

- To ja ciebie zjem-mówi synek.

- A jak to zrobisz?- pytam.

- Szybko!- woła Antek.

Zabawne. Matka zastanawia się, jaki syn wybierze sposób zjedzenia, a on mi tu proponuje czas. Szybko! Gdyby to przerzucić na relacje rodzice-dzieci, to coś w tym jest. Czyż te nasze dzieci nie zjadają nas tak powoli, a może niekiedy i szybko. Słucham znajomych i widzę, jak dzieciaki potrafią wykańczać rodziców. Tupiący w sklepie urwis i oblana potem mama. Kładący się protestacyjnie na posadzce malec i tato czerwony ze wstydu. Wyłudzone kłamstwem pieniądze (ponoć na wyjazd do kina) i w momencie konfrontacji kolejne kłamstwa. Wracająca po północy podrastająca córcia i nerwy  wypatrującej jej matki. Synek, który w szkole jest aniołkiem i nie do uwierzenia, że w domu zmienia się w przysłowiowego lucypera. Przypadki można mnożyć. Czy zrzucanie wszystkiego na „ modne” ADHD nie jest prostą wymówką rodziców? Myślę, że nie będę przechodzić takich sytuacji, chociaż moje dzieci są jeszcze małe. Bunty małej Gabryśki zostały zwalczone w zarodku, bunt dwulatka u Antka pozytywnie opanowany. Mam nadzieję, że z problemami dorastającej młodzieży także sobie poradzimy i że nasze własne dzieci nas nie zjedzą. Teraz odpowiedziałabym Antosiowi: Nie tak szybko mnie zjesz, bo mama się nie da. Zanim ty mnie zjesz to mama Cię wychowa.