W sobotnie popołudnie wybrałyśmy się z córeczką do dziadków. Była tam też ośmioletnia córka mojej siostry. Dziewczyny zaczęły się razem bawić, a ja poszłam do kuchni pomóc mamie w przygotowaniu soku marchewkowego. Nagle usłyszałam krzyk mojej córki. Okazało się, że zabawa zakończyła się niemiłym upadkiem. Nie mogłam małej uspokoić, więc natychmiast wróciłyśmy do domu. Dopiero tam przestała płakać, ale nie mogłam się niczego od niej dowiedzieć, ponieważ na każdą wzmiankę o upadku czy bólu zaczynała znów płakać. Do końca dnia leżała w łóżku i drzemała, nie pozwalając mi od siebie odejść. Wieczorem była już spokojniejsza, ale w dalszym ciągu nie chciała wyjść z łóżka, w dodatku co chwilę zmieniała zdanie co do miejsca bólu. To bolała ją główka, to znów rączka alboi kolano. Stwierdziłam, że nie ma sensu jechać z nią do lekarza, bo w tym stanie i tak niczego nie stwierdzą. Noc minęła spokojnie, rano córeczka wstała bez problemów i płaczu. Zrobiłam śniadanie. Niestety kubek z hebratą okazał się za ciężki i spowodował ból rączki, podobnie jak próby podparcia się. Nie czekając na nic zapakowałyśmy się do auta i pojechałyśmy na SOR. Po 1,5 godzinnym oczekiwaniu wreszcie badanie, RTG i diagnoza- złamanie i to podwójne. Gips na 3,5 tygodnia, potem kontrola i decyzja co dalej. Pierwszy dzień minął spokojnie, aż za spokojnie jak na moją rozbrykaną latorośl. Każdy kolejny sprawiał, że mała coraz bardziej oswajała się z sytuacją. Zawsze mnie zadziwia zdolność dzieci do przystosowywania się w trudnym czy niewygodnych sytuacjach. Dziś mija 1,5 tygodnia, ja drżę za każdym razem kiedy mała skacze czy biega, ona szaleje jakby nie miała tego gipsu na rączce. Ze strachem myślę o rowerku, wrotkach, rolkach czy łyżwach, ale muszę schować swoje schizy gdzieś głęboko i pozwolić dziecku żyć pełnią życia.