Tak to było...u nas lało i lało i końca nie było widać. Dach nam przeciekł i pociekło nam po ścianie w jednym z pokoi. Pięknie- pomyślałam. W innym dniu może bym się wściekła, ale nie w minioną niedzielę 3 lipca. Mieliśmy zmężem naszą pierwszą rocznicę ślubu. A propo pogody...możecie wierzyć czy nie, ale od 7 lat odkąd się znamy z moim mężem, dnia 3 lipca zawsze była pogoda i świeciło słońce. W dzień naszego ślubu nie było inaczej...słońce świeciło i było cieplutko. Dlatego wybraliśmy dzień 3 lipiec, bo byliśmy przekonani, że i tym razem pogoda będzie piękna. I była! Śmieję się, że Bóg na nas czekał z tym słońcem, aż staniemy na ślubnym kobiercu:)

Wracając do dnia rocznicy...nic mi nie zepsuło dnia. Nie kupowaliśmy sobie prezentów, bo najlepszym prezentem jest dla nas nasza córeczka, która przyjdzie na świat w sierpniu (spóźniony prezent;) ). Jednak rano otrzymałam piękny bukiet czerwonych róż, na który patrzę codziennie i uśmiecham się na myśl o moim mężu. Później byliśmy na obiedzie w restauracji, a po powrocie do domku przytuleni, zasnęliśmy. Ja bardzo lubię drzemki z moim mężem. Po południu wypiliśmy kawkę, zjedlismy ciasto i siedzieliśmy sobie do wieczora. Oczywiście nie było tak, że mój mąż ode mnie nic nie otrzymał. Ja przygotowałam romantyczny wieczór...zapaliłam świeczki o zapachu wanilii, nalałam mężowi winka - sobie soczku, ubrałam się w koronkową halkę i...reszty nie muszę pisać. Było pięknie, romantycznie, delikatnie...

Ja jestem z reguły osobą skrytą jeśli chodzi o sferę intymną, co mój mąż wie i dla niego to była naprawdę wielka odmiana i niespodzianka.

Muszę stwierdzić iż mimo, że nie zawsze jest kolorowo, jak bywa w każdym małżeństwie, ja jestem wdzięczna, że mam mojego męża i że 7 lat temu stanął na mojej drodze. Uwielbiam z nim spędzać czas, przytulać się, całować, wspominać nasze dawniejsze czasy, śmiać się i płakać. Jest on moim azylem, oparciem każdego dnia,moją radością, moim uśmiechem, moim życiem...