Sobota 19 czerwca , niby dzień jak co dzień, sobota więc sprzątanie generalne całego domku.

Ale jest coś inaczej, inaczej ze mną.... Nie wiem skąd to się bierze, ale chyba zaczynam wpadać w jakiegoś doła. Z mężem nie da się rozmawiać, więc prawie nie rozmawiamy.

Chciałabym móc z kimś porozmawiać o sobie o moich uczuciach , ale jak tylko zaczynam rozmowę, to słyszę :"nie zawracaj mi du.." Już sama nie wiem co się dzieje...

Mąż ma do mnie pretensje że się nie kochamy, ale jak można się kochaś z kimś z kim się nawet nie da normalnie porozmawiać? Wytyka mi że czegoś nie zrobiłam, nie posprzątałam, ale ja potrzebuję teraz więcej odpoczynku w końcu jestem w błogosławionym stanie!!!

Czasami mam wrażenie że nasze małżeństwo nie istnieje, że jesteśmy razem tylko z powodu dzieci.... Kocham moje pociechy nad życie i dla nich zrobię naprawdę wszystko!

Ale nasuwa się pytanie co ze mną? co z moim życiem?

Od wczoraj płaczę, wszytko mnie smuci, boję się co będzie dalej... Czuję że jak nic się nie zmieni to wpadnę w depresję... Ale kto wtedy zajmie się moją córeczką i co z maleństwem w brzuszku? Zadaję sobie te pytania i trzymam się dla nich, wiem że dzieci niczego tak bardzo nie potrzebują jak bliskości kochającej matki....