Na początku współczuję rodzinom, których sięgnęła wielka woda. Życzę siły, cierpliwości, zdrowia, wokół dobrych ludzi, szybkiego powrotu do normalności. Dzieciaczki dotknięte tragedią ściskam gorąco i przesyłam uśmiech:).

24 godziny, cz.II .

Mimo wszystko staram się cieszyć ładną pogodą i wychodzić z dziećmi na dwór. W domu też jest fajnie, coraz fajniej:D. Mateuszek jest z nami dwa i pół miesiąca a już widać więź braterską z prawie trzyletnim Bartoszkiem. Bartoś jeszcze sam potrzebuje trzymania za rękę, pokazywania, opowiadania o nowym, ale jest wspaniałym starszym bratem:). Na początku uczucie objawiało się wyłącznie na reagowaniu na zmianę pieluszki okrzykiem “bombaaaa!!!“ i podaniu czystej;). Potem było witanie się i żegnanie “cześć, cześć” z podaniem - wzięciem małej nieświadomej rączki:). Ostatnio nakrywamy chłopców na tym, że Bartoń pochyla się nad Mateuszkiem w leżaczku i rozmawia “a tu tu” (a ku ku), “aguuuu”, uśmiecha się, a Matiś się odwdzięcza towarzysko agugając i śmiejąc szeroko, jak potrafi:). Nie poruszam się wtedy, żeby mi kość nie strzeliła, zakłócając braterską sielankę;). Dziś Bartoń spędził pół dnia z babcią Elą. Zapytany przez babcię, czy będzie dziś u niej spał, odpowiedział: “ Mama dom, tata dom, dzidzi dom, Batosz dom” …no tak mi się gorąco zrobiło, jak mama mi o tym opowiadała:). A wracając z tatą od babci Bożenki, zaczął się rozglądać i zapytał z rozdziawioną buzią “Dzie dzidzi?” . Tata zaczął go wkręcać, że po co mu taki brat, że płacze, że maluch, że pogadać z nim nie można, a Barti już prawie przez łzy powiedział “Batosz o cha dzidzi”. Tłumaczyć nie trzeba:), no a Matiś w wózku spał, w kuchni, żeby okrzyki wracającego, kochającego nad życie brata go znów nie zbudziły:). Ach, jak kocham te moje szkraby i nie mogę się jutra doczekać:).