To chyba były zarówno najgorsze jak i najpiekniejsze cztery dni w moim życiu.

Najgorsze, ponieważ miałam duże problemy z przystawianiem malutkiej do piersi co skończyło się poranionymi brodawkami. Niestety żadna położna nie kwapiła się pomóc sama z siebie. Najgorzej wspominam szczególnie jedną sytuację.

Nadusia była już bardzo zirytowany tym, że nie może porządnie się najeść i głośno wyrażała swoje niezadowolenie. Wtedy na salę wpadła położna, wzięła dziecko na ręce. Mi  kazała nastychmiast się położyć. Potem ze złością połozyła moje słoneczko obok, ścisła mi pierś i na siłę wsadziła jej do pysiaczka. Normalnie zabrakło mi języka w buzi, żeby coś jej powiedzieć. Fakt, że mała się wtedy porządnie najdała i spała bite pół dnia.

Pomimo tych przykrości, najwspanialsze w tym wszystkim było to, że miałam swoją kruszynkę obok siebie!!!

Do domu wyszłyśmy w czwartej dobie. Obie byłyśmy zdrowe, co u mojego słoneczka potwierdziły liczne badania m.in. przez ciemiączkowe usg główki. Cieszyłam się, że wracam do domu oraz że mój mąż bedzie miał wreszcie okazję lepiej poznać naszą córeczkę.