... i juz prawie po swietach.

U nas troche smutno. Z dala od rodziny. W okolo ludzi, ktorzy nie rozumieja naszych polskich tradycji. Ze po co w ogole swietowac Wielkanoc. Ze tu nie ma co swietowac. Ze po co gotowac. Ze zupa? Na sniadanie. Ze w ogole jesc uroczyste sniadanie?

Wszystko spoko, ladnie pieknie, inny kraj, wiecej mozliwosci, szansa na lepsze zycie... Ale czy naprawde takie lepsze? Z dala od najblizszych? Z dala od domu. Bez swieconki, bez cukrowego baranka? (Choc mamusia kupila Beniowi, takiego slicznego).

Robie co moge, aby to moje polsko- irlandzkie dzieciatko, zaznalo jak najwiecej tej naszej polskosci. Aby znalo kulture swoich dziadkow. Jednak wiem, ze poki nie przezyje prawdziwej Wielkanocy w Polsce, czy tez polskiej Wigilii, nie pozna tej prawdziwej magii swiat.

Nie ma to jak cala rodzina, podekscytowana tym wydarzeniem, zasiada przy stole, rozmawia, smieje sie... jest tak inaczej... Tak rodzinnie.

Tutaj tego nie ma. Wielkanoc... dzien jak codzien, dlugi weekend. Boze Narodzenie- okazja do napicia sie, czesto do upadlego, w gronie rodziny:D Tuz po tym jak wszyscy opchaja sie szynka i indykiem... Napchaja sie tak, zeby juz przez caly rok nie moc na to patrzec. Choc nie... potem przyjdzie Swieto Patryka... znowu beda jesc szynke i indyka. A po tym upija sie do upadlego.

Jednak, co kraj to obyczaj. Wszedzie maja swoje tradycje, swoje obchody.

Jedyne co nam pozostaje, to starac sie pielegnowac to, co kochamy... to co nam wpajano od dziecka.

W moim domu, kazde swieta beda rodzinne, beda wesole... Juz moja w tym glowa, aby tak bylo.