Czym byłyby święta bez choinki, pachnących pierników, jemioły, kolęd, karpia i grona rodziny, czym byłyby święta bez radości dzieci, Mikołaja i prezentów. Jakie byłyby smutne, samotne gdyby nie wspólne biesiadowanie, gdyby nie podsycana atmosfera osób najbliższych, to czas nie tylko magicznego wysiadywania w śród talerzy, gotowania, ale jedność, wspólnota, pojednanie, zdaję sobie sprawę jak ważna jest struktura rodziny, wartości które utwierdzają w przekonaniu że to nie tyle obowiązek jak o roku stanąć wobec siebie, sklecić na pręndce życzenia, połamać się opłatkiem, ale to nas spaja, zbliża, uczy dzieci że święta same w sobie mają moc sprawczą. Jednak tegoroczne święta powaliły nas chorobowo to jednak uśmiech z ust dzieci nie schodził, była siostra z mężem i ich jedynym synkiem który tuż po rozdaniu prezentów - zasnął, sam z siebie, dopadła go trawiąca gorączka i już widziałam minę siostry i jej bezradność która mówiła jedno - już po świętach. Do tesciów także nie poszliśmy ze względu na stan zdrowia małolata któremu to na kontroli w piątek przepisano serię zastrzyków na zapalenie oskrzeli, więc uziemieni czuwaliśmy w domu, w śród choinki, zabawek, kolęd :) Dziś spokój, cisza, odpoczywamy...